Orientacje polityczne biskupów metropolii gnieźnieńskiej (1283-1320)

Książka jest próbą ukazania źródeł kryzysu wewnątrz episkopatu metropolii gnieźnieńskiej, który na przełomie XIII i XIV w. doprowadził do podziałów w tej dotąd skonsolidowanej grupie społecznej.

Praca koncentruje się wokół kilku pytań badawczych: Czy wśród biskupów metropolii gnieźnieńskiej schyłku rozbicia dzielnicowego dominował partykularyzm, czy też przeważały postawy zaangażowania w działalność prowadzącą ku zjednoczeniu państwa? Jaki wpływ na powyższy proces miało coraz bardziej dostrzegalne na przełomie XIII i XIV w. wyobcowanie niektórych dzielnic z kręgu kultury polskiej (Śląsk, Ziemia Lubuska), czy też separacja innych ziem w stosunku do głównych nurtów zjednoczeniowych (Mazowsze)? Czy w ciągu kilkudziesięciu interesujących nas lat doszło do widocznych zmian pomiędzy pozycją władcy i biskupa w państwie? Jaki model biskupa – polityka był najbardziej charakterystyczny w polskich realiach przełomu XIII i XIV w.: mediator, arbiter, doradca władcy czy jego urzędnik, a może konkurent w sprawowaniu rządów (próby wykrojenia biskupich władztw terytorialnych)? Czy możemy mówić o przejściowym upadku autorytetu dynastii Piastów wśród członków polskiego episkopatu, którego niektórzy przedstawiciele
związali się trwale z Przemyślidami, inni zaś tymczasowo?