Opowieści dla Abrama

Historia późnej miłości pełna prawdy o jej naturze - posiadającej moc przemieniania, budzącej w człowieku zachwyt nad innym. Bohaterowie są polskimi Żydami-emigrantami. Ona ma 60 lat i jest młoda, bo umie walczyć o miłość; Abram jest stary nie dlatego, że ma 80 lat, lecz dlatego, że tej woli walki nie ma, że nie umie uporać się z doświadczeniem Holocaustu. Narratorka przeczuwa, że może obudzić w nim uczucie, jeśli wyzwoli w nim zdolność do skonfrontowania się z tragiczną przeszłością, do dostrzeżenia w niej również wielkości człowieka; zdolność, którą sama posiadła. Tworzy więc opowieści o przeszłości Abrama, przypisując mu opór przeciw Niemcom w żydowskiej partyzantce i w wileńskim getcie, gdzie działał teatr ratujący godność uwięzionych. To fakty - bo dla opisywanych w twórczości Janiny Katz wojennych losów Żydów i Polaków punktem wyjścia są prawdziwe zdarzenia.

Opowieści dla Abrama to jednak także pozbawiona goryczy lekcja oswajania śmierci.