Ocean. Raport z urlopu od życia. Śladami Amelii Earhart

Jest rok 2012. W prasie ukazują się kolejne artykuły o Amelii Earhart, która samotnie przeleciała w 1932 roku Atlantyk i pięć lat później zaginęła nad Pacyfikiem w trakcie lotu dookoła świata. Ślady odkryte na bezludnej wyspie Nikumaroro wskazują na to, że tam właśnie mogła wylądować i przez jakiś czas żyć jako rozbitek.

Czterdziestolatek pobudzony historią jej życia, a jednocześnie zmęczony pędem dnia codziennego, postanawia wziąć roczny urlop z pracy. Zamierza udać się na położoną na równiku, odległą o tysiące kilometrów od cywilizacji, niewielką lagunę Nikumaroro po to, żeby być może przyczynić się do odkrycia zagadki ostatnich chwil Amelii.

Podróż zaczyna się na lotnisku w Singapurze i od pierwszych chwil wszystko układa się inaczej, niż zaplanował. Azja, Australia i Polinezja odkrywają przed czytelnikiem swoje egzotyczne piękno i grozę, a refleksje bohatera nad współczesnością i cywilizacją sprawiają, że powieść ma zarazem charakter przygodowy, jak i filozoficzny. Robinson Cruzoe przeplata się z Kubusiem Fatalistą, a magicznej akcji towarzyszy nostalgiczne poszukiwanie trudno osiągalnego spokoju ducha.

Większość poczynionych w książce obserwacji jest inspirowana podróżami autora i dlatego w fikcyjną fabułę zostały wplecione realne sytuacje. Świat Oceanu gmatwa to, co się dzieje i co mogłoby się wydarzyć. Dlatego „Raport z urlopu od życia” przyjmuje wymiar bardziej reportażu z umysłu i wyobraźni niż podróżniczych faktów i wspomnień. Ludzie i nakreślone w powieści sytuacje są jedynie pretekstem do rozwijania wewnętrznego życia bohatera.