Obecność T.S. Eliota w literaturze polskiej

Celem niniejszej rozprawy jest opisanie obecności w polskiej literaturze XX w. poezji i myśli krytycznej T.S. Eliota. Przedmiotem badania są sposoby wchodzenia dzieła autora Ziemi jałowej w poezję polską oraz w eseistykę literacką, następnie konteksty i tryby, w jakich jego obecność się ujawniła, i wreszcie konsekwencje, jakie dialog z Eliotem miał dla kształtowania się twórczości autorów współtworzących szeroko rozumiany nurt metafizyczny w powojennej poezji polskiej. Zagadnienia te zostały omówione w toku analizy związków z dziełem Eliota w twórczości poetyckiej Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza i Jarosława Marka Rymkiewicza oraz w eseistyce literackiej Ryszarda Przybylskiego i Jarosława Marka Rymkiewicza.

Tłem analiz jest zarys recepcji twórczości autora Ziemi jałowej w Polsce w latach trzydziestych (szkice Wacława Borowego i przekłady Józefa Czechowicza), czterdziestych (dyskusja wokół tomu Ocalenie Miłosza) i sześćdziesiątych (pierwsze książkowe edycje dzieł Eliota w Polsce oraz kształtowanie się w polskiej poezji i krytyce koncepcji współczesnego klasycyzmu).