Nowa muzyka brytyjska

Dwudziesty wiek przyniósł muzyce brytyjskiej różnorodność, o jakiej wcześniej na Wyspach nikt nie marzył. Po kilku wiekach muzycznej dominacji twórców z kontynentu, kompozytorzy brytyjscy przemówili własnym głosem. Benjamin Britten – w operze, Cornelius Cardew – w eksperymentach stawiających pytania o granice muzycznego dzieła sztuki, Brian Ferneyhough – w wyjątkowo skomplikowanych partyturach, Peter Maxwell Davies – w odwołaniach do przeszłości i natury, Thomas Ades – w postmodernistycznym żonglowaniu stylami i gatunkami, którym wprowadza muzykę brytyjską w dwudziesty pierwszy wiek. Ale scena brytyjska to również muzyka rozrywkowa, której kolejne wcielenia stanowią odbicie społecznych nastrojów na Wyspach. Na szeroką panoramę zjawisk i postaci, które ukształtowały tamtejszą sceną muzyczną, patrzymy z dwóch perspektyw: wewnętrznej – oczami brytyjskich muzykologów i krytyków, wśród których znaleźli się Paul Griffiths, Richard McGregor, Edward Venn, Arnold Whittall – i zewnętrznej – w tekstach autorów
polskich: Doroty Kozińskiej, Michała Libery, Iwony Lindstedt, Jacka Skolimowskiego i Jana Topolskiego.