Niepamięć

Patryk Skalferin, po nieudanej próbie samobójczej stara się odzyskać motywację i wraca do dawnej pracy w policji. Przełożeni nie potrafią mu jednak w pełni zaufać i zlecają drobne, z ich punktu widzenia nieważne, śledztwa. Jedno z nich - zaginięcie starszej kobiety - doprowadza go do tajemniczego świadka, którym jest młoda, piękna wnuczka poszukiwanej. Jednak gdy wszystko zaczyna wskazywać na to, że taka osoba w ogóle nie istnieje a więc jest najprawdopodobniej tylko wytworem pogrążającego się w szaleństwie umysłu Patryka, szefowie odsuwają go od sprawy. Skalferin na własną rękę próbuje rozwikłać zagadkę. To co go spotka po drodze, całkowicie zaburzy jego do tej pory racjonalny sposób myślenia. Pozornie błaha z początku sprawa, wkrótce doprowadzi go do tajemnicy, której nawet on nie będzie w stanie pojąć.

Podobnie jak poprzednie pozycje tego autora - NIEPAMIĘĆ jest mieszanką gatunków, ale jak twierdzi sam Kotowski - napisaną jak zwykle po to by dać Czytelnikowi po prostu dobrą rozrywkę. Nie przeszkadza mu to jednak stawiać dość istotnych pytań, choć bez pretensjonalnego dydaktyzmu, do którego autor ma stosunek szczególnie niechętny. I choć pytania te dotyczą relatywizmu w myśleniu na temat okrucieństwa, zabijania, "dobrych" lub "złych" śmierci - w żadnym momencie nie rezygnuje z kryminalno-sensacyjnego charakteru powieści. Jak zwykle interesują go zagadnienia dotyczące naszych lęków, poczucia sensu i codziennych motywacji bądź ich braku. To jednak wynik często powtarzanej filozofii - "Powieść kryminalna, w której na pierwszej stronie ktoś kogoś zabija, a na ostatniej dowiadujemy się kto i... tyle, właściwie straciła już rację bytu. I to nie ze względu na dodatkowe ambicje nowego pokolenia autorów, tylko z lęku przed... najzwyklejszą w świecie nudą. Po książkę pozbawioną refleksji (różnego przecież typu) -
społecznej, historycznej, psychologicznej, może nawet egzystencjalnej - Czytelnik niechętnie już sięga. To znak czasu. Ale jeśli ktoś w tego typu zabawie nie chce uczestniczyć - pozostaje mu sprawnie i szybko opowiedziana historia. Też dobrze."

Sposób w jaki została napisana NIEPAMIĘĆ jest dość eksperymentalny. Nie mamy tu "wszystkowiedzącego" narratora, ani nawet zwracającego się bezpośrednio do nas "opowiadacza" w pierwszej osobie. Historię relacjonuje "zza grobu" pewien niedawno zresztą zmarły człowiek, w dodatku nie pozbawiony ułomności, złośliwości, stronniczości i z wyraźnymi lukami w pamięci. Domorosły "filozof", sentymentalny wielbiciel wciąż żyjącej żony. Mamy do dyspozycji tylko jego obserwacje, przemyślenia... kompleksy. Czytelnik sam jest zmuszony do przyjęcia "własnego rozumienia" opowiedzianych zdarzeń, a w tej akurat książce, postawy bohaterów wobec dylematów etycznych i moralnych bywają bardzo kontrowersyjne. * *