Nie pan mnie zwiódł, tylko marzenie moje...

To jedna z bardziej wzruszających historii: w stulecie urodzin i niespełna trzydziestolecie śmierci swej matki, Ireny Słomińskiej, jej syn Paweł upomina się o pamięć tej niezapomnianej poetki. Pisała wiersze po rosyjsku, polsku, niemiecku, francusku, węgiersku i angielsku. Wrzucała je niedbale do szuflady, by dzięki staraniom syna dziś, po wielu dziesiątkach lat, trafiły do swego czytelnika.