Nazywam się Fryderyk Chopin

Bohater opowiada o swoim dzieciństwie, kochających rodzicach, o domu, który rozbrzmiewał muzyką, o pierwszych swoich kontaktach z klawiaturą, o występach przed warszawską publicznością, a wszystko to odnosi do historii Polski, która przecież wówczas nie istniała na mapie. I dalej płynie opowieść o komponowaniu, studiach, o koncertach, podróżach, które miały pozwolić mu na rozwijanie talentu.
Ale widzimy nie tylko genialnego pianistę i kompozytora, który cały czas szuka swojej drogi. Poznajemy też człowieka, który kocha, a potem cierpi z miłości. Zdaje się, że słyszymy słowa, ale i piękną muzykę. A portrety Chopina, rysunki Warszawy, sal koncertowych, dworów dopełniają obrazu.