Nauczyciel doskonały. Kształtowanie się nauczycielskiego zawodu, warunki, kryteria i mierniki efektywności pracy nauczyciela
Forma wydania | Książka |
Rok wydania | 2017 |
Autorzy | |
Wydawnictwo |
Problematyką osobowości nauczyciela zajmowali się głównie psycholodzy. Pierwsze polskie dociekania w tym zakresie odnoszą się nie do osobowości, lecz do „duszy” nauczyciela. Później pojawiły się prace traktujące o jego „instynkcie” i „typie antropologicznym”. Przedmiotem kolejnych rozważań stał się „talent” nauczyciela i wreszcie zaczęto zajmować się nauczycielską „osobowością”. Pojmowano ją zresztą rozmaicie – jako strukturę, w której dominującą rolę odgrywają czynniki biologiczne bądź psychologiczne, pedagogiczne czy społeczne.
W badaniach nad zawodem nauczyciela prowadzonych w ostatnich kilkudziesięciu latach daje się zauważyć zjawisko odchodzenia od badań normatywno-spekulatywnych, opartych na rozumowaniu dedukcyjnym, i podejmowaniu badań empirycznych, opartych na rozumowaniu indukcyjnym. W refleksji nad nauczycielem mamy do czynienia z przesuwaniem się punktu ciężkości z prób nakreślenia obrazu idealnego nauczyciela w kierunku badań empirycznych czynnych zawodowo rzeczywistych nauczycieli, kończących się z reguły próbami typologii. […]
Jeden z najwybitniejszych twórców polskiej pedeutologii – Jan Władysław Dawid – w swoim dziele O duszy nauczycielstwa pisał, że: „Istotą nauczycielskiego powołania jest miłość dusz ludzkich”. Ta miłość do wychowanków stanowiła dla autora fundament efektywności pracy wychowawczej i motywację do samokształcenia nauczyciela. […]
W ostatnich latach odnotowuje się coraz częściej badania nad rzeczywistym nauczycielem. Analizuje się jego czynności zawodowe i poszukuje czynników warunkujących większą efektywność pracy. W badaniach tych coraz wyraźniej eksponuje się aspekt prakseologiczny. Szuka się odpowiedzi na pytania: co powinien wiedzieć i umieć dobry nauczyciel określonej specjalności? Jak poszczególne czynności związane z wykonywanym zawodem powinien wykonywać, aby działać sprawnie i skutecznie? Jakie kompetencje moralne, społeczne i komunikacyjne powinien posiadać? Przy zastosowaniu w badaniach metody indukcyjnej stwierdzono rzeczywiste cechy konkretnych nauczycieli lub grup nauczycielskich. Pokazano czynniki warunkujące osiąganie sukcesów pedagogicznych, wskazano na zależności między cechami osobowo-zawodowymi i niektórymi czynnikami zewnętrznymi a rezultatami pracy. […]
Jak pisze autor Nauczyciel dokonały publikacji Janusz Bielski cech efektywnego nauczyciela poszukuje się również dzisiaj, ale coraz częściej pojawiają się u badaczy przekonania, że cechy te nie są wrodzone i że można je wykształcić w procesie przygotowania zawodowego. Głównym przedmiotem współczesnych badań staje się rzeczywisty nauczyciel, działający w konkretnych warunkach. Odrzuca się założenie, że nauczyciel jest z natury doskonały. Wytworzył się też „realistyczny” stosunek do jego pracy dydaktyczno-wychowawczej, z pewnym odcieniem krytycyzmu. Nauczyciel, który nie najlepiej wykonuje swoje zadania, może spotkać się z brakiem akceptacji nie tylko ze strony swoich zwierzchników. Powstała swego rodzaju społeczna presja na doskonalenie się w zawodzie. Coraz częściej odrzuca się pogląd o istnieniu jakiegoś jednego warunku decydującego o efektach pracy zawodowej nauczyciela, a przyjmuje się założenie, że rezultaty pracy uwarunkowane są całym zespołem różnorodnych czynników.
Numer ISBN | 978-83-8095-148-8 |
Wymiary | 235x160 |
Oprawa | miękka |
Liczba stron | 174 |
Język | polski |
Fragment | 2. Przemiany edukacyjne w czasach współczesnych Dokonujące się obecnie w polskiej oświacie przemiany rozbudzają duże nadzieje, ale wywołują także wiele kontrowersji i niepokojów. Pojawiają się oryginalne teorie, kształtuje się nowa ideologia edukacyjna wywodząca się z odmiennej niż dotychczas filozofii. Następują daleko idące i – jak należy sądzić – korzystne zmiany. Mimo pozytywnych zmian wiele faktów, które pojawiają się w oświacie w związku z reformą, wzbudza czasem niezadowolenie i sprzeciw. Przeobrażenia, jakie zaszły w naszym kraju po 1989 roku, zmiany filozofii życia społecznego, kształtowanie się nowej organizacji ładu politycznego i społecznego, a także perspektywy dalszych przemian i ich konsekwencje skłoniły pedagogów do podjęcia rozważań również o edukacji, m.in. o jej miejscu i funkcjach w formującym się ładzie społecznym i ekonomicznym. W dotychczas obowiązującym w Polsce ładzie społecznym i politycznym, a także w wielu innych krajach, edukacji wyznaczano określone miejsce i funkcje, jakie powinna spełniać w relacjach między państwem i społeczeństwem, a także różnymi grupami społecznymi i jednostkami. Edukacja podporządkowana była przede wszystkim państwu i jej elitom władzy. To one określały potrzeby, dążenia i pragnienia społeczeństwa. Edukacja miała odgrywać służebną rolę wobec państwa, które występowało w imieniu społeczeństwa. Państwo decydowało o licznych sprawach oświatowych, o funkcjach, celach, o modelu oświaty i kierunkach jej rozwoju. Państwo wyznaczało ogólną filozofię edukacyjną, decydowało o treściach nauczania, a nawet ingerowało w politykę kadrową. Jednostka niewiele miała do powiedzenia w sprawach oświatowych, chociaż to ona w edukacji uczestniczyła. W społeczeństwach opartych na zasadach demokracji parlamentarnej, na respektowaniu swobód i praw obywatelskich podważony został monopol państwa w sprawach oświaty. Uznano, że edukacja powinna służyć nie tyle władzy, co społeczeństwu, a ściślej mówiąc – ludziom. Stwierdzono, że kształcenie ma sprzyjać rozwojowi każdej jednostki uczestniczącej w oświacie, a więc nie „anonimowe” społeczeństwo, nie bliżej nieokreślone grupy, lecz każda osoba ludzka powinna odnieść największy pożytek z edukacji. System edukacyjny powinien stworzyć warunki nieskrępowanego rozwoju każdemu człowiekowi. Instytucje oświatowe funkcjonujące w ramach państwa powołane są do służenia ludziom. Powinny pomagać każdemu człowiekowi w jego rozwoju i osiąganiu założonych przez niego celów życiowych, pod warunkiem że nie stanowią zagrożenia dla innych ludzi. [...] |
Podziel się opinią
Komentarze