Narodziny polskiej grafiki artystycznej 1897-1917

Książka ta ukazuje po raz pierwszy w szerokim, genetycznym i problemowym wymiarze zdumiewające bogactwo i różnorodność polskiej grafiki artystycznej, widoczne już w jej początkach przypadających na lata 1897-1917. Zarysowuje zasadnicze etapy rozwoju tej aspirującej do samodzielności dyscypliny, definiuje wyłaniające się w jej ramach nurty, prezentuje współtworzących je artystów; charakteryzuje podejmowane przez nich eksperymenty. Przemiotem badań są tu w znacznej mierze dzieła graficzne dotychczas nieopracowane i niepublikowane, często ryciny twórców nie uwzględnianych w podstawowej literaturze przedmiotu. Książka ma także służyć ukazaniu walki o nobilitację grafiki w znacznie szerszym kontakście - upowszechniania norm estetyki "czerni i bieli", zasad monochromatycznego obrazowania, którym podporządkowany był także szkic i rysunek. Promowanie rysunku wykonanego czarną kredką, tuszem i węglem było, wraz z propagowaniem grafiki, elementem kampanii o przeobrażenie świadomości estetycznej odbiorców, przekonanie
ich o artystycznych walorach tych bardziej "intymnych" i pozornie "podrzędnych" wobec malarstwa środków wyrazu. Zasadniczym elementem rozważań jest kontekst oryginalnej grafiki europejskiej, nieodzowny z tego przede wszystkim względu, iż pionierzy polskiej grafiki warsztatowej tam właśnie poszukiwali wzorów, wskazówek i inspiracji. Jednocześnie książka podkreśla oryginalny wkład, jaki ta nowa dyscyplina polskiej sztuki, stopniowo uniezależniająca się od niewolniczych naśladownictw, wniosła w ewolucję sztuki europejskiej.