Napoleon fortyfikator

Obroniona w roku 1977 na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej rozprawa doktorska Waldemara Łysiaka na temat fortyfikacji napoleońskich - była i jest rewelacją naukową, gdyż Łysiak podjął temat prawie nie tknięty przez historiografów i badaczy architektury czy budownictwa wojskowego. Polsko-francuski historyk fortyfikacji, Ryszard Belostyk, słusznie pisał dwadzieścia lat temu:
Napoleon fortyfikator - to oblicze Napoleona mało znane. W historiografii francuskiej istnieje więc poważna luka odnośnie działalności Napoleona jako fortyfikatora. Wypełnieniem tej luki zajął się polski badacz, Waldemar Łysiak, w swej rozprawie doktorskiej ("Przegląd Historyczny", tom LXXI, zeszyt 1, Warszawa 1980).
Nie tylko historiografia francuska była obarczona tą "poważną luką", lecz każda. Luka polegała na tym, że wszelkie wcześniejsze rozprawki o fortyfikacjach doby napoleońskiej ujmowały temat wyłącznie ze strategicznego punktu widzenia (dzieje twierdz lub fortów podczas wojny), nie tykając problemów konstrukcyjnych ( czyli architektonicznych, projektowych, kosztorysowych, realizacyjnych itp.). Jedyna większa praca - dziełko gen. Camona "La fortification dans la guerre napoleonienne" ( 1914) - również pomijała problemy systemów i form umocnień, ograniczając się do ich roli strategicznej. Słowem: Łysiak wszedł na prawie dziewiczy teren (prawie, bo niektórzy historycy wojskowości, jak choćby Rocolle czy Lazard, poświęcali fortyfikacjom napoleońskim drobne fragmenty swych obszernych pracach o dziejach fortyfikacji). Temat był rozpoznany bardzo słabo.
Nota edytorska