Najładniejsze okładki

Jeden z cudownych i niespodziewanych kaprysów losu sprawił, że spędziłam dwa lata w Japonii, pracując na jednej z tokijskich uczelni. Podobnie jak poszukiwacz złota w kopalni, tak antropolog w kulturze takiej, jak japońska nie powstrzyma się przed drążeniem tematów, które każdego dnia olśniewają go bogactwem nowych możliwości. Pisanie, cowieczorne próby przyszpilenia tego, co wydarzyło się za dnia, mozolna translacja tekstu ulicy, stały się rutyną mojego japońskiego życia.

Dzień po dniu przez dwa lata te zeszyty spod poduszki nawarstwiały się w osobisty tekst dokumentujący doświadczenie spotkania z inną kulturą. Zachwyty i pytania skłaniały mnie do szukania odpowiednich książek, a te pociągały za sobą nowe zachwyty i pytania, kolejne spacery, kolejne książki.

Tak powstała moja Japonia, zestaw widoków z Krainy Kwitnącej Wiśni, które składają się na Japoński wachlarz - pisze Joanna Bator.

Jeden z najbardziej znanych, obok Balu w operze, poematów Tuwima.

Bohaterem powieści jest profesor Piotr Kien, światowej sławy sinolog, mól książkowy i odludek. Funkcjonuje w doskonałej harmonii we własnym, całkowicie oderwanym od rzeczywistości świecie. Historia Kiena, który w finale powieści płonie we własnoręcznie wznieconym pożarze wraz ze swym legendarnym księgozbiorem, przybiera postać metafory. Choć osadzona w realiach Wiednia przełomu lat dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku, nosi cechy zrodzonej w rozgorączkowanym umyśle fantasmagorii.

Minipowieść o krwawych wydarzeniach na samotnej farmie i zaskakujących konsekwencjach tych wydarzeń w kilkadziesiąt lat później.

Powieść napisana w Grecji i we Włoszech jest książką, którą przeczytał każdy w Japonii. Sam autor mówi, że było to dla niego wyznanie: „Nigdy nie napisałem tego typu prostej powieści i chciałem się sprawdzić”.

Akcję umieścił autor w późnych latach 60-tych, symbolem etosu tych lat jest tytułowa piosenka Beatlesów „Norwegian Wood”. Bohaterem jest młody człowiek Toru, zafascynowany piękną Naoko. Ich uczucie jest obciążone samobójczą śmiercią wspólnego przyjaciela i słabą konstrukcją psychiczną Naoko.

Publikowany po raz pierwszy w całości Dziennik Bronisława Malinowskiego to dokument niezwykły. Światowej sławy uczony czyni siebie w tych nie przeznaczonych do druku zapiskach z lat spędzonych w Zakopanem, Anglii, Australii i na Nowej Gwinei - przedmiotem naukowego eksperymentu. Jego zapiski pokazują kształtowanie się osobowości uczonego i przybliżają okres największej próby charakteru, jakim był długoletni pobyt wśród obcej egzotycznej kultury. Drukowane w języku angielskim fragmenty zapisków z badań terenowych przyczyniły się do niemałej rewolucji w światowej antropologii.

Złożona z wielu wątków fascynująca, nowoczesna powieść-relacja z ekspedycji w głąb Czarnego Kontynentu, ukazująca Afrykę u progu XXI wieku, Afrykę rozdzieraną wojnami, głodem, epidemiami, korupcją... Znakomite pióro, bogata warstwa faktograficzna, przenikliwa analiza przemian ekonomicznych, cywilizacyjnych, kulturowych i głęboka, osobista refleksja nad kondycją ludzką tworzą niepowtarzalny klimat pisarstwa Kapuścińskiego. W pewnym momencie pomyślałem ze zgrozą, że nie damy rady, że gad wyślizgnie się nam i obolały, ranny, rozjuszony, zacznie nas kąsać. Jeszcze mocniej przygniotłem kolegę. Ten pojękiwał, leżąc piersiami na kanistrze, nie miał czym oddychać.

W mrocznym świecie pełnym kobiecej magii, zaklęć i wyobraźni zdarza się to, czego nie sposób racjonalnie wyjaśnić. Żyją tu pół-ludzie, pół-zwierzęta, o losie ludzkości decydują trzy stare wiedźmy, a miłość zespala dwoje kochanków w jedno ciało. Gdybym ci kiedyś powiedziała jest historią rozpisaną na głosy czterech pokoleń kobiet: Ilany, Sashie, Mary i Nomie. To pełna realizmu magicznego opowieść o losach emigrantek, które w nowym miejscu próbują stworzyć własny świat. O granicach kobiecej przestrzeni, kreowaniu rzeczywistości, wreszcie - o sztuce tworzenia opowieści. Gdybym ci kiedyś powiedziała Judy Budnitz to znakomity debiut powieściowy, świeży głos współczesnej literatury.

Sylvia Plath prowadziła dziennik od jedenastego roku życia aż do śmierci w wieku lat trzydziestu. Z pełną energii bezpośredniością, opisywała swe odczucia, przemyślenia i codzienne perypetie. Pamiętniki te nie tylko stanowią główne źródło jej wczesnych utworów, ale i składają się na intymny portret artystki, która w ostatnich siedmiu miesiącach swojego życia stworzyła wiesze tak niezwykłe, iż zapewniły jej pozycję jednej z największych poetek dwudziestego wieku.

Zbiór zabawnych i wzruszających historii o kobietach w różnym wieku, różnych profesji (od uczennic, poprzez trzeciorzędne aktorki, po emerytki), często w przełomowych momentach życia.

Jedną z bohaterek jest duch niedawno zmarłej Nicole, która nocami odwiedza swego ukochanego. Lecz ta troskliwość z zaświatów doprowadza go do szaleństwa. Inna z bohaterek, wracając z pogrzebu małżonka, uświadamia sobie, jaki z niego był łotr, co natychmiast osusza jej żałobne łzy. Panna Germanie, bohaterka kolejnej noweli, wciąż podejmuje próby rozpoczęcia „nowego życie”; gruba i nieatrakcyjna Gelles Pommier zdobywa przyjaźń całej szkoły żeńskiej udzielając bezpłatnych porad seksualnych; Bertha, córka Madame Bovary, opowiada o swojej matce z perspektywy odrzuconego dziecka.

Główny bohater Christian Lang, utalentowany pisarz i gwiazda telewizji, człowiek sukcesu, wdaje się w romans z piękną i tajemniczą femme fatale. I choć przeczuwa, że ten związek przyniesie mu zgubę, nie potrafi mu się oprzeć. Autor splata tu w pasjonującą całość analizę kryzysu psychicznego bohatera, pełną napięcia historię desperackiej namiętności i zazdrości, które prowadzą do zbrodni i upadku, kulturową i moralistyczną refleksję na temat roli mediów we współczesnym społeczeństwie, wreszcie urzekający mroczną atmosferą portret Helsinek.

Śmierć miasta - niezwykły pamiętnik wybitnego kompozytora i pianisty Władysława Szpilmana, opisujący sześć lat życia w ukryciu w okupowanej Warszawie - wydany został po raz pierwszy w 1946 roku ze znacznymi ingerencjami cenzury. W 1998 roku pełna wersja tej samej książki, pod tytułem Pianista, ukazała się w Niemczech. Natychmiast przetłumaczono ją na osiem języków i uznano za wyjątkowe wydarzenie literackie. Na całym świecie - od Hiszpanii po Japonię - wywołała lawinę recenzji i trafiła na pierwsze miejsca list bestsellerów.

Dla “Frankfurter Allgemeine Zeitung” książka jest wydarzeniem roku. Recenzent tego dziennika obserwuje, jak po prawie 3 tysiącach kilometrów marszu podróżnik przekształca się w pisarza – “tak jak w przypadku naprawdę wielkich reportaży, udaje się Büscherowi maksymalnie zagęścić narrację”. W “Neue Zürcher Zeitung”. Ilma Rakusa podziwia niezwykły talent narracji Büschera, koncentrując się zwłaszcza na spotkaniach autora z ludźmi Wschodu, które stanowią jej zdaniem o szczególnej wartości tej książki. Tygodnik “Die Zeit” nazywa książkę “fantastycznym reportażem” i pisze o wypośrodkowaniu między “obserwacją i refleksją”.

Rozpoczyna się podróż Pana Linha, który przybywa do jednego z krajów Zachodu jako uchodźca (zapewne z Wietnamu), mając za cały dobytek wyblakłą fotografię, woreczek z ziemią oraz osieroconą wnuczkę. Sam w wielkim mieście, którego reguł nie rozumie, próbuje pokonać wyobcowanie i samotność. Siłę czerpie z nieoczekiwanie zawartej przyjaźni z „wielkim mężczyzną”, Panem Barkiem, również doświadczonym przez los, z którym rozumie się bez słów. Czy ta przyjaźń spełni nadzieje Pana Linha i pozwoli mu zbudować nowe życie dla siebie i wnuczki?

Wiedeń fin de siecle'u: wybitny malarz Gustav Klimt, niedoceniony przez miejscowe środowisko artystyczne, odnosi niezwykły sukces na Wystawie Światowej w Paryżu. Tam przeżywa pełną namiętności fascynację tajemniczą tancerką, Cléo Leą. Kiedy ta znika bez śladu, zdezorientowany artysta wraca do Wiednia, do swojej wiernej towarzyszki życia, Midi. Jednak obraz efemerycznej tancerki o wielu twarzach nigdy już Klimta nie opuszcza - przewija się przez liczne jego dzieła i będzie mu towarzyszyć na drodze ku szaleństwu i śmierci.

Sbarramento di Brennero, zapora na Brennerze: 6 kwietnia 1947 roku u wejścia do bunkra na granicy austriacko-włoskiej znaleziono zwłoki mężczyzny. Śledztwo pozwala ustalić jego prawdziwą tożsamość: to dr Gerhard Bast, urodzony w 1911 roku w Gottschee, sturmbannführer SS, członek gestapo, zbrodniarz wojenny, poszukiwany listem gończym przez policję w Linzu. Ojciec Martina Pollacka.

Kolejna odsłona fascynującego przewodnika po języku i rzeczywistości młodych Polaków. Uaktualniona zawartość wcześniejszych słowników – Wypasionego... i Wyczesanego... – wraz z zupełnie nowymi tekstami złożyła się na ten gruby (zarówno w polskim, jak i nowopolskim znaczeniu) tom, który przyda się tak samo copywriterom, jak hip-hopowcom.

Tom Nie ma mono (opowiadania są) (2007) to – jak sugeruje podtytuł – opowiadania, ale układające się w zwartą całość; autorka bardzo się starała, by uważny czytelnik miał podstawy, by po lekturze sądzić, że przeczytał powieść.

Ale ponieważ to uwaga czytelnika jest towarem najbardziej deficytowym we współczesnej literaturze, autorka zadbała także, by bez przeszkód można było traktować kolejne teksty z tego tomu jak samodzielne opowiadania. W niektórych z nich toczą się szybkie dialogi, w innych opisywane są niecodzienne zdarzenia, bywa, że zostajemy zaproszeni do tak niekonwencjonalnej formy narracji jaką w wykonaniu Miłki Malzahn jest fado.