Naftowa Wenus

Czerwcowy poranek, nie ma korków. Z drugiej strony, jakie mogą być korki w dzień powszedni przy wyjeździe z miasta. Jadę sto dwadzieścia lewym pasem i mam nadzieję znaleźć się na daczy już za jakieś dziesięć minut. Szosa wije się pośród wsi i wioseczek tonących w różowawo-złocistym świetle. Mama pilnie mnie wezwała, żebym odwiózł ją do miasta na USG. Wszystkie jej sprawy mają status pilnych. Bez paniki i zamętu nie zrobi niczego. A tu jeszcze wahadełko podpowiedziało. Wahadełko – ciężarek na nitce, który odpowiada na każde pytanie. Wahadełka mama się radzi w każdej, nawet najdrobniejszej, sprawie. Kręci się to draństwo zgodnie z ruchem wskazówek zegara – więc „tak”, w odwrotną stronę – „nie”. Teraz „powiedziało”, że trzeba pilnie zrobić USG. PILNIE! Że może to rak. Co za brednie…
Przejeżdżam obok rynku, gdzie można kupić sadzonki roślin ogrodowych. Pośród jabłonek z korzeniami zawiniętymi w workowatą tkaninę buszują miesięczne szczenięta. Ich kudłata mama odpoczywa obok, wystawiwszy na słońce bok.
Wkrótce wyjeżdżam… Siądę w miękkim fotelu biznes klasy i polecę… Trafiło mi się znakomite zlecenie – wystrój wnętrza willi bogatych Rosjan w Miami. Lecę za dwa tygodnie. W paszporcie już mam wizę USA, bilety kupione. Już jestem podekscytowany życiem w rozkosznym kurorcie i nienerwową, zajmującą pracą.
Mój garbus już jedzie przez zarośnięte ulice pośród starych dacz. Nasz sztachetowy płot, łuszczący się warstwami starej farby, przypomina zalane towarzystwo: jeden słup słania się na prawo, drugi na lewo, a trzeci – wypchnięty z ziemi którejś tam zimy – pnie się do góry.
Wychodzę z samochodu. Do bramy spieszy rozradowany Wania. Całkiem jak niedźwiadek na wybiegu, zdziwiony, że pracownik zoo przyniósł jedzenie.
– Cześć! Cześć!
– Cześć, pomożesz otworzyć?
Wania próbuje odciągnąć jedno skrzydło bramy, które osiadło i wczepiło się w ziemię.
– Trzeba to podnieść, Wania.
Stękając, otwieramy garbusowi drogę.
– Mogę się z tobą przejechać? – pyta Wania, ogarnięty pragnieniem wślizgnięcia się do samochodu.
– Dawaj.
Sadowi się na sąsiednim fotelu i zaczyna pod nim grzebać, szukając dźwigni. Siedzenie jest za bardzo odsunięte – Ola ma długie nogi. Ruszam z miejsca.
– Zaczekaj, jeszcze nie zapiąłem pasów! – krzyczy Wania.
– Ależ tu jest dwa metry jazdy!
– Stój! Niezapięci płacą mandat! Trzeba się zatrzymać, pomóc Wani znaleźć zapięcie do pasa i przysunąć fotel, żeby miał wygodnie. Teraz Wania jest zadowolony.