Na krawędzi krateru

Wspomnienia Michała Giedroycia to saga polskiej rodziny ziemiańskiej od końca XIX wieku po okres po II wojnie światowej. Los tej rodziny od zawsze wpisany był w świat wschodniej I Rzeczpospolitej, tej „właściwej", Rzeczpospolitej Obojga Narodów, pamięć której autor wielokrotnie przywołuje.

W pierwszej części, która opowiada o latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, mamy zarówno politykę, w którą zaangażowany był ojciec (m.in. senator), jak i codzienne życie ziemiaństwa – rauty, romanse, zajęcia matki zarządzającej gospodarstwem i problemy dorastających szlachcianek.

Druga część to dramatyczny koniec dawnego świata: wkroczenie Rosjan w 1939 roku, aresztowanie ojca (który, o czym rodzina dowie się po wojnie, zginie w 1941 r.) i wywózka pozostałych Giedroyciów – matki, dwóch córek i najmłodszego Michała – na Sybir. W obrazach łagrowej rzeczywistości skupia się na codzienności, na „normalności". Po wielu dziesiątkach lat stara się zachować dziecięce spojrzenie.

Cześć trzecia jest najbardziej egzotyczna – opowiada o wędrówce rodziny śladami Andersa, o podróży przez Azję Środkową i pobycie na Bliskim Wschodzie, skąd Giedroyciowe w 1946 roku trafili do Anglii.