Możliwe sny

Jolanta Stefko znana była dotychczas jako młoda, oryginalna poetka.
Tak jak w swych wierszach, Stefko podejmuje w powieści problemy dotyczące wyobcowania, niemożności porozumienia z otoczeniem jednostki obdarzonej ponadprzeciętną wrażliwością.

Kreuje wizerunek nowego bohatera przeciwstawiając go tym samym modnemu obecnie typowi współczesnego młodego - blokersa.

Bolek, uczeń technikum budowlanego to zbuntowany nastolatek, krytyczny wobec rzeczywistości, w której przyszło mu żyć. Pytania, jakie stawia - o sens życia, miłości, cierpienia - powracają w powieści w wymiarze tak rzeczywistym, jak i nadrealnym. Życie Bolka to bowiem ciągłe balansowanie na granicy dwóch światów - niemożliwej do zniesienia rzeczywistości oraz możliwych snów, które są dla niego ucieczką w głąb samego siebie przed światem, a także pułapką.

Stefko stworzyła oryginalną powieść o dojrzewaniu i sugestywny portret wewnętrzny współczesnego młodego człowieka. Poczucie własnej wartości, odrębności, pogarda dla tych, co żyją banalnie napawa go pychą. Recepta na ocalenie i nadanie własnemu życiu sensu jest ta sama, co od wieków - miłość.

Planowana jest również realizacja filmu na kanwie powieści Stefko.

Recenzje książki:

"Mało kto pośród nowych poetów mówi o świecie ludzkich doświadczeń tak dotkliwie, przenikliwie i bez złudzeń jak Jolanta Stefko. Mało kto pośród nich potrafi tak głęboko spojrzeć na samotność, brak, pragnienie. Z takich przeżyć i umiejętności ich poetyckiego nazwania rodzi się poezja, której tonu nie należy pomylić z żadnym innym". Marian Stala

"Wiersze te nie mają w sobie nic z młodzieńczej pozy na odrzucenie świata, uderzają autentycznością emocji i niezwykłą konsekwencją, a głębokość i precyzja, z jaką autorka sonduje duchowe przeżycia na wąskiej krawędzi oddzielającej istnienie od nieistnienia, godna jest w nich najwyższej uwagi. W ten sposób jednak "choroba na śmierć" - daje życie - poezji. Wierzę głęboko, że odcisną na niej swój ślad wiersze Jolanty Stefko". Jerzy Jarzębski

"Mamy tu do czynienia z czymś, co aż pulsuje egzystencjalną intensywnością i zdaje się wykraczać poza sztywne ramy czysto artystycznej kreacji. (...) Przy całym ich ontologicznym napięciu i skomplikowaniu wiersze Stefko charakteryzuje uderzająca prostota. Te najkrótsze, za sprawą roli, jaką pełni w nich natura, przypominają haiku, błyski iluminacji. (...) O oryginalności i sile oddziaływania tych wierszy decyduje trudny do nazwania żar, którym promienieją. Odwaga zmierzenia się z fundamentalnymi dla naszej egzystencji pytaniami, problemami, pojęciami. Nie bez racji autorka nazywa je w pewnej chwili "listem do Boga". Piotr Piaszczyński