Motywy samotności i wspólnoty w dawnych literaturach romańskich (Średniowiecze-Oświecenie)

Przedmiotem rozważań zawartych w niniejszym tomie są motywy samotności i wspólnoty. Autorzy artykułów, działający w rozmaitych ośrodkach uniwersyteckich w Polsce, są specjalistami dawnych literatur romańskich: francuskiej, hiszpańskiej i włoskiej. Połączyło ich poszukiwanie realizacji wspomnianych motywów literackich z jednej strony poprzez wieki, od Średniowiecza do końca epoki Oświecenia, z drugiej w rozmaitych kulturach romańskich dawnej Europy.

Tematy: samotność postrzegana jako istotna, a czasem nawet zbawienna wartość zarówno dla filozofujących mężczyzn jak i dla rozważnych kobiet, zagadnienia związane z przeciwstawianiem samotności bohatera określonej wspólnocie, teksty dotyczące sytuacji jednostki, która staje w opozycji wobec wspólnoty, sytuacji jednostki we wspólnocie oraz roli miłości, która nierzadko alienuje bohaterów, związki łączące tekst literacki z określoną społecznością, zwłaszcza w sytuacji, kiedy to właśnie literatura taką wspólnotę współtworzy.
Czytelnik, który sięgnie po niniejszy zbiór artykułów nie powinien się lękać, iż podejmowane w nich problemy są nazbyt mu odległe tak w czasie jak i w przestrzeni, bowiem samo powstanie tej książki jest już świadectwem żywotności omawianych motywów w europejskiej tradycji kulturowej.