Mój ojciec Fidel

"To szekspirowski temat: dzieci dyktatorów. Ich odkrycia i wstrząsy, i to, co robią z nich i z nimi te wstrząsy i odkrycia, dramatyczny proces stawania się w pobliżu, w nacisku świadomości ludobójstwa ich ojców.(...)
Podczas rzadkich wizyt Fidela w domu jej matki mała Alinka czyści ojcu zaniedbane paznokcie (!); wkłada mu też do kieszeni wciskane jej na ulicy karteczki od matek i żon więźniów z prośbami o uwolnienie ich synów i mężów, o wyjaśnienie ich zniknięć, zaniechanie wobec nich tortur, złagodzenie wyroków. Wszystko wskazuje na to, że Alinie udaje się raczej pielęgnacja ojcowskich paznokci, bo gdy podrasta na tyle, że sama zwraca się do Fidela w sprawie kogoś, kogo zna osobiście, dowiaduje się wkrótce, że ów ktoś został natychmiast po jej interwencji rozstrzelany. Później już więc Alina tłumaczy ludziom błagającym ja o wstawiennictwo u ojca, że wbrew ich nadziejom żadna nieprawość i żadne okrucieństwo nie dzieje się na Kubie bez jego wiedzy i zgody.(...)
Próbuje opisać w swej książce, co czuła, jak cierpiała, jak poznawała wciąż nowe obszary zbrodni ojca. Wszystko zapisuje, niczego nie chce zapomnieć. Mówi, że należy do rodziny kata. Usiłuje szydzić. Ironizuje przez łzy."
Anka Kowalska, Magazyn Gazety Wyborczej, 26 sierpnia 1999