Mityngi myśli

Spory rozgłos zyskała sobie swego czasu programowa książka Damroscha We Scholars: Changing the Culture of University (1995), w której analizował takie zjawiska, jak izolacjonizm i wąska specjalizacja poszczególnych dyscyplin w obrębie nauk humanistycznych i społecznych, a także etos samotności uczonego i kult pracy indywidualnej, postulując jednocześnie większy udział pracy zespołowej w badaniach naukowych. W* Mityngach myśli*ten sam temat zrealizował na sposób komediowy, wykreowując przy okazji nowy gatunek narracji akademickiej, mianowicie połączenie fikcji powieściowej z heurystycznym dialogiem o proweniencji platońskiej. Brzmi to poważnie, ale jest nieskończenie zabawne, pod warunkiem, że odbiorca posiada nienajgorszą orientację we współczesnych teoriach i metodologiach. Oto bowiem na czterech kolejnych konferencjach komparatystów z całego świata spotyka się czworo znajomych „ trzech profesorów i jedna profesorka” o bardzo różnych, wręcz konkurencyjnych orientacjach badawczych, osobowościach i stylach
życia. Z tych spotkań i dyskusji tytułowych mityngów myśli wyłania się hałaśliwy wielogłos współczesnej humanistyki.