Mistrz Manole

Jeśli przyjmiemy, że ten translatorski dorobek stanowi całość - to, według pojęć Różewicza, w którą stronę on zmierza? Myślę, że twórczość przekładowa Ficowskiego nie różni się w tym względzie od jego własnej poezji. Wspólne jest w nich, podstawowe dla tego pisarza, dwudziestowieczne doznanie tego, co określił kiedyś jako „wszystkożerność żywiołu zniszczenia". Podobnie też ja poety, w wierszach skromne i legitymizujące się „prawem zapatrzenia", w przekładach ukrywa się dzięki czapce niewidce translatorskiej pokory. (...) To piękny paradoks: Ficowski potrafi w cudzym wierszu jednocześnie zaistnieć i - jak by rzekł Leśmian - zanieistnieć."