Mistrz kaligrafii

Jasper Jackson, 29-letni londyńczyk, ma konszachty z diabłem. Zawodowo zajmuje się bowiem kaligrafią, jedyną sztuką, której patronuje nie święty, lecz diabeł – Titivillus. Jasper, mistrz kaligrafii (otrzymał właśnie od amerykańskiego potentata medialnego i milionera duże zlecenie na przepisanie 25 wierszy współczesnego Szekspirowi poety Johna Donne’a) jest również mistrzem sztuki uwodzenia. Sam twierdzi, że przez jego łóżko przewinęła się prawie cała żeńska populacja Londynu. Kolejne próby (nie wkłada w nie zbyt dużo serca) zawiązania stałego związku kończą się fiaskiem, także ta ostatnia: po kilku miesiącach spotykania się z Lucy Jasper nie wytrzymuje w kieracie wierności i zdradza ją z przygodnie poznaną w Tate Gallery Franzuzką. Tym razem jednak zdrada nie zostaje puszczona płazem – Lucy nie pozwala tak po prostu się porzucić i obmyśla przebiegły plan zemsty.

Tymczasem Jasper zostaje rażony własna bronią – sam pada ofiarą miłości. Poznaje Madeleine Belmont, piękną Australijkę, której zdobycie jest dla niego prawdziwym wyzwaniem. Obserwujemy, jak Jasper wspina się na wyżyny inwencji i donżuanerii, usiłując zdobyć względy pozornie nieosiągalnej Madeleine. Żeby tak się stało, musi poświęcić wszystko. Gdy jednak jego mozolne wysiłki zostają zwieńczone sukcesem, Jasper przekonuje się, że nie wszystko jest takie, jakie się wydawało...

Ta opowieść o różnicach między kobietami i mężczyznami, o zdradzie, wierności i odwiecznej pogoni za miłością, jest wspaniale dopełniona poezją Johna Donne’a, którą autor „przemyca” w każdym rozdziale, dyskretnie przybliżając ją czytelnikowi – poznajemy różne, często zaskakujące możliwości jej interpretacji. Co więcej, odnajdujemy misterne związki między poszczególnymi sonetami a perypetiami głównego bohatera. Sama powieść, dowcipna, żywa, umiejscowiona we współczesnym Londynie, mogłaby z powodzeniem posłużyć jako gotowy scenariusz kolejnej brytyjskiej komedii quasi-romantycznej z Hugh Grantem.