meine kleine babylon

Nie spieszno starej gwardii – awangardzie tych roczników – poetom, którym już dawno przestało zależeć na krótkich lirycznych spięciach, zalewaniu publiki rzeką publikacji. Kompresja – wyraz, który przychodzi na myśl po lekturze babylonu: minimalizm poetyckiego postrzegania, słowotwórczej paranoiki. Przyjemność płynąca z obserwacji tektonicznych ruchów języka, ścierania się łagodnej litosfery glos z sejsmologią rzeczywistości prywatnej, społecznej, politycznej wreszcie. Paradoksalnie jawi się Muszyński postnowofalowo – w swoim małym Babilonie roztropnie śledzi tropy, które w powietrzu odciska ten język, nie daje się zwieść płytkim kałużom pozornych prawd, nowym translacjom starych chorób; „jest słodycz która mi zjada serce”. Nie ma.