Megalopsychokracja

Megalopsychokracja to utopijny ustrój, w którym megalopsychia – cnota „człowieka o wielkiej duszy” utożsamiana z doskonałością etyczną jednostkowego życia – jest uznawana za cnotę najbardziej godną pożądania i najwyższy cel istnienia społeczeństwa. Śledząc dzieje pojęcia cnoty w myśli starożytnej, nowożytnej i współczesnej, autor pokazuje, że w dotychczasowej tradycji samo pojęcie cnoty ulegało stopniowemu upadkowi i że inne wzorce człowieczeństwa były wzorcami panującymi. Zastanawiając się nad sensem cnoty i możliwością znalezienia dla niej miejsca w warunkach współczesnej polityki, dochodzi do wniosku, że megalopsychokracja jest być może mniej utopijna niż którakolwiek z propozycji klasycznych. Cnota megalopsychos jest bowiem wolna od założeń metafizycznych, które stanowiły uzasadnienie klasycznej koncepcji cnoty i które, jak się wydaje, bezpowrotnie utraciły wiarygodność.