Mechanizmy kontynuacji/zmiany polityki zagranicznej na przykładzie USA po II wojnie światowej

Autor posługując się paradygmatem zmiany jako narzędziem eksplanacyjnym bada, czy i na ile w różnych okresach powojennej historii Stanów Zjednoczonych ich polityka zagraniczna zmieniała się niczym w kalejdoskopie wraz ze zmianą kolejnych prezydentów, czy też może zmieniała się tylko retoryka, zaś istota pozostawała wciąż ta sama. Nie mniej istotne jest także pytanie o osobowości zdolne do kreowania polityki zagranicznej. Czy każdy kolejny, nowo wybrany prezydent faktycznie oznacza zmianę kursu polityki zagranicznej USA? Czy może amerykańska polityka zagraniczna jest wynikiem szerszego konsensusu społecznego legitymizowanego przez mechanizm wyborczy? Co oznacza wybór prezydenta dla polityki zagranicznej? Takich pytań w pracy jest wiele. Są to pytania, banalne tylko z pozoru. Autor stara się na nie odpowiedzieć, jednak aby była to odpowiedź wychodząca poza opis faktów, wystąpień publicznych prezydentów i kandydatów na prezydentów, stylu i formy retoryki, sięga po bogate naukowe instrumentarium. Pozwala ono
przede wszystkim wyjaśnić, co stanowiło wartość constans w polityce zagranicznej USA w wybranym przedziale czasowym, co wyrażało jej zmienność, jak głębokie były ewentualne zmiany lub w których okresach aktywności zewnętrznej USA można mówić o kontynuacji polityki zagranicznej, jej strategii, celów czy metod, a w których o zmianach niekiedy gwałtownych i radykalnych. Implementując do badań nad polityką zagraniczną USA teorię zmiany, autor przekracza etap opisu wprowadzając Czytelnika w fazę głębszej refleksji w której teoria dostarcza narzędzi do wnikliwego poznania, zrozumienia i wyjaśnienia tego ponadczasowego fenomenu.