Mariusz Sieniewicz

Debiutował na początku lat 90. w piśmie literacko-kulturalnym „Teraz my?” opowiadaniem Łysość. Był współzałożycielem i redaktorem pisma ‘Portret”. W roku 1999 wydał w serii literackiej „Portretu” debiutancką powieść pt. Prababka.

W roku 2002 zrezygnował z pracy w redakcji „Portretu”, zaś rok później opublikował drugą powieść Czwarte niebo. Twórca audycji radiowych („Ucho do wycierania portretu” i „Kulturalne misie”) oraz happeningów („Rzeczyzoopospolita”, „Old parade”). W gwiazdozbiorze tygodnika „Przekrój” zaliczony do ósemki najciekawszych postaci młodej literatury i sztuki. W ankiecie ogólnopolskiego forum krytyki literackiej Literatorium.pl Czwarte niebo znalazło się na drugim miejscu plebiscytu na najlepszą powieść roku 2003.

W roku 2004 był stypendystą międzynarodowego projektu „Homines Urbani” zorganizowanego przez Willę Decjusza i Instytutu Książki w Krakowie, zaś trzy lata wcześniej – stypendystą Miasta Olsztyna. Trzykrotnie nominowany do Paszportów "Polityki", dwukrotnie - do Nagrody Literackiej NIKE.

Publikował w „Krytyce politycznej” i internetowej Witrynie Czasopism, „Borussi”, „FA-arcie”, „Przeglądzie Artystyczno-Literackim”, „Ha!arcie”, „Transformacjach”, "Krytyce politycznej". Tłumaczony na język niemiecki, rosyjski, chorwacki i litewski.

W marcu 2005 roku Olga Tokarczuk rekomendowała twórczość Sieniewicza na Międzynarodowych Targach Książki w Lipsku, w ramach projektu „Famous Authors present promising young writers”.

Debiutancka powieść z roku 1999 - Prababka - to proza inicjacyjna, proza małych ojczyzn i jednocześnie moje prywatne śledztwo przeciwko pamięci. To dzieje małego chłopca Owiewki, który dorasta i inicjuje się gdzieś na północnej wsi. Inicjuje się ze światem poprzez piękno Długiej Gośki, wchodzi w magiczną krainę sprokurowaną przez zmarłą prababkę, by zaraz jednak być z niej wyrzuconym poprzez wtargnięcie Ślepego Generała.

Opublikowane w 2002 roku Czwarte niebo to opowieść o młodym człowieku, Zygmuncie Drzeźniaku, żyjącym w prowincjonalnym mieście, którego potrzeba mitologizacji popchnęła w obłęd. Drzeźniak budując swoją mitologię, nie zauważa, że wcale nie musi ona służyć sensowi egzystencji. Wprost przeciwnie — budzą się demony i Drzeźniak z miejsca wikła się w konflikt sił potężniejszych od siebie: jawy i snu, Boga i Szatana, jak również własnych pragnień i fantomów.

Żydówek nie obsługujemy (2005) to zbiór 10 opowiadań, których wspólnym bohaterem jest Inny, Obcy — mocno zakorzeniony w ludzkiej podświadomości, choć rzadko dochodzący do głosu. Codzienność dobrze rozpoznana raptem, w krótkiej, gwałtownej iluminacji, w chwili jakiegoś zapętlenia, zrywa niewinną maskę i ujawnia absurdalną grozę, a człowiek zmuszony jest uczestniczyć w czymś, co go przerasta i musi poddać w wątpliwość to, czym był dotychczas. Nie może być pewien ani swej tożsamości, ani poglądów, uczuć, nawet płeć jest wielce wątpliwa.

W 2007 roku opublikował powieść Rebelia - pełną brutalnej ironii antyutopię, której akcja rozgrywa się na pograniczu jawy i sennego koszmaru.

Wydane w 2010 roku przez Wydawnictwo Znak Miasto Szklanych Słoni to literacka podróż do niewielkiego miasteczka położonego gdzieś na Mazurach, do centrum wszechświata, gdzie tworzy się i niszczy nowe historie, gdzie powstają kolejne wątki tej samej opowieści, wielu różnych opowieści. Opowieści o sile sprawczej, mocy wyobraźni, kreacji.