Marina Cwietajewa. Wieczna buntownica

Zbuntowana i nieprzewidywalna w swej twórczości poetyckiej, jak i w swych zachowaniach i postępowaniu, od najmłodszych lat pochłonięta pasją twórczą i targana namiętnościami miłosnymi, Marina Cwietajewa należy do najwybitniejszych poetów rosyjskich końca wieku XX.

Urodziła się w roku 1892, pierwszy zbiór wierszy opublikowała majac osiemnaście lat. W rok później poślubiła Siergieja Efrona, wówczas studenta i na swój sposób dochowała temu pierwszemu uczuciu wierności, pomimo licznych przygód, a także olśnień miłosnych.

Nad jej bujnym życiem uczuciowym zaciążyły wydarzenia historyczne: pierwsza wojna światowa, a następnie rewolucja rosyjska roku 1917 rozdzieliły ją z mężem, który wstąpił na ochotnika do "białych", antybolszewickich formacji wojskowych. Marina utraciła z nim kontakt na kilka lat, by go odzyskać - dzięki przypadkowi - na szlakach emigracyjnych wędrówek przez Niemcy, ówczesną Czechosłowację i Francję.

W środowisku emigracyjnym Marina czuła się podwójnie osamotniona. Nie godząc się z polityczną działalnością żadnej ze stron tragicznego konfliktu, znalazła się między zwaśnionymi obozami, traktowana nieufnie przez obie; Siergiej natomiast uległszy uwodzicielskim zabiegom sowieckich agentów postanowił powrócić do kraju.

Czy Marina znajdzie w sobie dość odwagi, by mu towarzyszyć? I czy w swym własnym kraju, jakże różnym od tego, w którym się wychowywała, nie będzie bardziej jeszcze wyobcowana niż na obczyźnie?

Tragiczne napięcie przeniknie całe życie tej wiecznej buntownicy, aż po jego kres.

Wciągnięta w wir wydarzeń politycznych, Marina Cwietajewa jawi się jako symbol niezamożnej i heroicznej walki artysty o zachowanie niezależności wobec panującej ideologii, jej twórczość zaś - jako olśniewające świadectwo piękna natuty i zgłębiania tajemnicy śmierci, odcinając się od wrzaskliwego tła wierszoklectwa zniewolonego ideologicznym obłędem.