Rozdartą żalem panoramę skalały trupy sześciu smoków leżące na równinie w nieuporządkowanym szeregu długości co najmniej tysiąca kroków. Z rozerwanych ciał sterczały połamane kości; paszcze były otwarte, a oczy wyschnięte. Tam, gdzie krew wylała się na ziemię, widma zleciały się do niej jak muchy do soku i wpadły w pułapkę. Gdy krew ciemniała, łącząc się z martwą glebą, duchy miotały się i krzyczały słabymi, pełnymi rozpaczy głosikami. Kiedy wreszcie stwardniała, przeistoczając się w szklisty kamień, zostały na wieki zamknięte w owym mrocznym więzieniu.
Naga istota wędrująca ścieżką utworzoną przez zabite smoki nie ustępowała im masą, ale nie potrafiła się wzbić ponad ziemię. Poruszała się na dwóch krzywych nogach o udach grubych jak tysiącletnie drzewa. Szerokość jej barów dorównywała wzrostowi Tartheno Toblakai, gruba szyja kryła się pod grzywą czarnych, lśniących włosów, przednia część głowy – czoło, kości policzkowe i szczęki – była wysunięta do przodu, w głęboko osadzonych oczach widniały zaś czarne źrenice otoczone opalizującą bielą. Potężne ramiona były nieproporcjonalnie długie, ogromne dłonie niemal sięgały ziemi. Wielkie, jasne piersi kołysały się miarowo. Stwór szedł obok zmasakrowanych, gnijących trupów dziwnie płynnym krokiem, w którym nie było nic ociężałego. We wszystkich kończynach miał dodatkowe stawy.
Skóra koloru wyblakłej na słońcu kości pociemniała na końcach rąk do barwy poprzeszywanej żyłkami czerwieni, siniaki wokół kostek dłoni, widoczna tu ówdzie siateczka odsłaniających kości pęknięć – dłonie istoty doznały uszkodzeń, z pewnością zadając potężne ciosy.
Stworzenie zatrzymało się i uniosło głowę, spoglądając na trzy smoki, które unosiły się wysoko pośród skłębionych chmur, to pojawiając się, to znowu niknąc w obłokach dymu wypełniającego umierające królestwo.
Dłonie chodzącej po ziemi istoty zadrżały nerwowo. Z jej gardła wyrwało się niskie warknięcie.
Po dłuższej chwili ruszyła w dalszą drogę.
Minąwszy ostatniego smoka, dotarła do miejsca, gdzie wznosił się szereg wzgórz. Największe z nich było rozszczepione, jakby jakiś ogromny szpon wyszarpnął serce wzniesienia. W owej rozpadlinie było widać rozdarcie, szczelinę w przestrzeni. Płynęły z niej strumienie martwiczej energii, tak toksycznej, że strawiła boki pęknięcia, rozpuszczając niczym kwas skały i głazy starożytnego wału.
Rozdarcie wkrótce się zasklepi. Ten, kto przez nie ostatnio przeszedł, pragnął zamknąć drzwi za sobą. Podobne uzdrawianie nie mogło jednak dokonywać się w pośpiechu. Rana znowu zacznie krwawić.
Istota podeszła bliżej, ignorując emanującą z rozdarcia jadowitą moc. Na progu zatrzymała się ponownie i spojrzała za siebie.
Smocza krew twardniała, zamieniając się w kamień. Jego poziome płyty oddzielały się już od ziemi, unosiły po bokach, przeradzając się w tworzące dziwną plątaninę ściany. Niektóre zaczęły się zapadać, znikając z tego królestwa. Spadały przez kolejne światy, by wreszcie pojawić się na nowo, solidne i nieprzepuszczalne, w innych królestwach, zgodnych z aspektem krwi. Tych praw nie sposób było podważyć. Starvald Demelain, krew smoków i śmierć krwi.
W dali za istotą Kurald Emurlahn, Królestwo Cieni, pierwsze, które zrodziło się ze związku Ciemności i Światła, miotało się w śmiertelnych konwulsjach. Daleko stąd nadal trwały bratobójcze wojny, natomiast w innych okolicach zaczęła się już fragmentacja. Potężne odpryski tkanki świata oderwały się od reszty, straciły z nią kontakt, przerodziły w niezależne całości, które albo się zagoją, albo zginą. A mimo to intruzi przybyli tutaj niczym padlinożercy gromadzący się wokół martwego lewiatana. Próbowali wyrwać dla siebie fragmenty ginącego królestwa, zabijając się nawzajem w zaciekłych walkach o strzępy.
Nikt nawet sobie nie wyobrażał, że całe królestwo może zginąć w taki sposób. Że okrutne czyny jego mieszkańców są w stanie wszystko zniszczyć. Światy żyją dalej bez względu na poczynania tych, którzy je zamieszkują. Wszyscy w to wierzyli. Przyjmowali takie założenie. Rany się goją, niebo rozpogadza, a z morskiego mułu wypełza coś nowego.
Ale nie tym razem.
Zbyt wiele mocy, za dużo zdrad, nazbyt straszliwe, wszechpochłaniające zbrodnie.
Istota ponownie zwróciła się ku bramie.
Kilmandaros, pradawna bogini, przeszła na drugą stronę.