Łzy

Dojrzały mężczyzna i młoda dziewczyna żyją razem życiem kloszardów, mieszkając w opuszczonym magazynie. Rzadko korzystając z cudzej pomocy, w osamotnieniu, nędzy i głodzie, zachowują czułość wobec siebie nawzajem i swojego towarzysza, bezpańskiego psa. Tych dwoje to bezdomni nie tylko w społecznym sensie. Ich obecny los i dawne wspomnienia świadczą także o głębszej, zasadniczej samotności człowieka. Życie obojga bohaterów opisuje autor subtelnie, łącząc dramatyzm z liryzmem, a realizm z poetycką wizyjnością. Jak pisze w recenzji Karol Maliszewski, "czuje się od razu, że mamy do czynienia z prozą poety i plastyka". Czytając tę przejmującą książkę, przestajemy w pewnej chwili śledzić jej oryginalny język, a zaczynamy po prostu współczuć bohaterom. Łzy Strumyka to powieść tak prawdziwa i dobrze zrobiona, że staje się czymś więcej niż literaturą.