Literackie skandale

Wydana w 1936 roku w Paryżu, podobnie jak Zwrotnik Raka(1934) i Zwrotnik Koziorożca(1939), Czarna wiosna należy do tego samego cyklu powieściowego, chronologicznie plasując się między obiema tymi książkami. W omówieniach i charakterystykach krytycznoliterackich poświęca się jej mniej miejsca niż legendarnym Zwrotnikom; być może dzieje się tak za sprawą luźniejszej kompozycji tego dzieła, złożonego z serii szkiców kreślących obraz brooklyńskiej młodości pisarza. Istotniejszy jest tu jednak otwarcie autobiograficzny charakter artystyczny tego utworu. Zwrotniki utrzymane są w tonacji krypto-autobiograficznej, dalekiej od życiorysowej dokładności, i naturalistycznego weryzmu. W Czarnej wiośnie ta dokładność i wierność są zasadą nadrzędną narracji; jej artyzm jest funkcją bezwzględnej szczerości i obrachunku z własnymi doświadczeniami z tego okresu życia. Czarna wiosna jest więc swoistym, niemal faktograficznym podkładem pod Zwrotniki, zwłaszcza pod Zwrotnik Koziorożca, który w przetransponowanej
już w fikcję powieściową formie ukazuje nowojorską młodość autora. Jest też zapowiedzią drugiego nurtu jego twórczości, nurtu memuartystycznego (którego owocem jest wznowiony niedawno Kolos z Maroussi, scalając go jednocześnie ze światem innych dzieł Millera.