Lewis Carroll. Po obu stronach lustra

Pruderyjny, ostrożny i nieśmiały. Przeciwnik wiwisekcji, myślistwa i wszelkich form przemocy, z lubością epatował swoich czytelników okrutnym poczuciem humoru. Bywał w najbardziej szemranych zakątkach wiktoriańskiego Londynu, a swoją biblioteczkę uzupełniał książkami poświęconymi prostytucji i kryminalnemu półświatkowi. Natrętnie namawiał dziewczynki, by pozowały mu jako „małe golaski”, choć każdą próbę przełamania ich oporu nazwałby „zbrodnią przed Bogiem”. W ciągu czterdziestu lat po tym, jak umarł, jego utwory wywędrowały z pokojów dziecinnych, by zająć miejsce obok dzieł Swifta, markiza de Sade’a, Freuda i surrealistów. Wielebny Charles Lutwidge Dodgson, znany swoim czytelnikom jako Lewis Carroll. Człowiek, który balansował na „niebezpiecznej krawędzi”, pozostawił światu wspaniałe dzieła swojej rozbuchanej wyobraźni: Alicję w Krainie Czarów, Alicję po drugiej stronie Lustra i Wyprawę na żmirłacza.

Mimo że niemal całe życie wielebnego Charlesa Lutwidge’a Dodgsona upłynęło w zaciszu oksfordzkiego uniwersytetu, był on zarazem regularnym bywalcem teatrów, przyjacielem wielu młodych aktorek, mile widzianym gościem artystycznej bohemy skupionej wokół prerafaelitów, a także fotografem największych sław swoich czasów. Letnie miesiące spędzał w eleganckim i modnym nadmorskim kurorcie. Niezwykła historia małej Alicji może się nam jawić jako baśń, spontanicznie opowiedziana pewnego letniego, złocistego popołudnia. Jednak Donald Thomas pozwala dostrzec w niej owoc klasycznego wykształcenia Dodgsona i odbicie kolosalnych przemian w prawodawstwie i życiu społecznym środkowego okresu panowania królowej Wiktorii.