Lepszy świat

Obraz pokolenia urodzonego w latach siedemdziesiątych: studentów, młodej inteligencji, yuppies próbujących odnaleźć się w polskiej rzeczywistości, w codziennym pędzie znaleźć czas na miłość. Ta rzeczywistość to według autorki "wymarzone mieszkanie - 50 m2 na Kabatach, otwarta kuchnia, podziemny garaż. Znajomi - kreatywni, zaganiani, zajęci, ciągle zdyszani - poczekaj, tylko spojrzę w kalendarz, nie, sorry, już muszę lecieć, mam spotkanie, obiad służbowy, lunch, konferencję, prezentację, zadzwoń, albo napisz maila, nie, jutro też mnie nie ma. Ludzie, którzy uciekają. Przed sobą, przed światem, czasem, starością, pierwszym liftingiem. Łapczywie łapią powietrze. Całkowicie wyprani z emocji. W proszku z aktywnymi utleniaczami i systemem TAED. Jeszcze próbują ostatkiem sił uratować coś z tej swojej młodości, nazywają to wyzwolonym seksem i odjazdami. Świat ozdobiony clipartami, drzewa oblepione wronami, parapety upstrzone gołębiami, dziura w budżecie, dziura w asfalcie i w kieszeni, urzędniczki w stylonowych
bluzkach spokojnie wysiadujące krzesła i słodzące herbatę, politycy jak zwykle całkiem nie tacy, jamniki na łapkach wykoślawionych własnym ciężarem - jednym słowem, świat zza okna, niekoniecznie idealny, niekoniecznie wymarzony".

Bohater ksiażki, 27-letni dziennikarz, po utracie pracy stara się odnaleźć nowy sposób na życie. "Mam wielką ochotę biec, do utraty tchu, aż oczy zajdą łzami, aż przestanę czuć. Odnaleźć swój Lepszy Świat, marzenia, jakiś cel, coś lepszego - las lepki od żywicy, niebo tętniące od nadmiaru słońca. Chcę odgrzebać swoją pasję".

Ta książka to prawdziwy głos młodego pokolenia, pozawala zgłębić problemy z jakimi się boryka. Po lekturze "Lepszego świata" łatwiej zrozumieć dlaczego czytamy w sondażach, że młodzi, zdolni ludzie wyjeżdżają z Polski.