Lektury

Pierwszy z zawartych tekstów - F.B. - pochodzi z roku 1964 i nie wszedł do ogłoszonych w tym samym roku Essais critiques. Przez niemal całe swoje życie twórcze, obok krótkich, utkanych z silnie zmetaforyzowanych fragmentów esejów, Barthes pisał też długie aalizy, oparte na spójnej konstrukcji wynikowej. Rycho jednak zarzucił marzenia o "naukowym" opisie dzieła literackiego (choć pewnie nigdy nie wierzył w jego skuteczność) i zaczął poszukiwać własnej formy wyrazu, która miała go w przyszłości doprowadzić - o czym marzył przez lata - do stworzenia nowej formy powieści. Tak powstały między innymi esseje o Brilat-Savarnie, Prouście, Stendhalu, chyba największe jego osiągnięcia pisarskie. Ostatni tekst tego zbioru - Nigdy nie udaje się mwić o tym, co się kocha - jest jednocześnie ostatnim tekstem Barthesa, odnalezionym przez wydawcę francuskiego już po jego śmierci, w 1980 roku. Chronologiczny ukad tekstów pozwala prześledzić nie tylko rozwój poglądów Barthesa na literaturę, nie tylko zmiany w jego stylu,
ale też dostrzec fakt, iż Barthes - zanim jeszcze obwieścił radykalną przemianę w swej twórczości - potrafił mówić o literaturze wieloma językami naraz i że w tym samym niemal roku pisał rzetelną analizę struktulistyczną i swobodny esej. Zestawienie w jednej książce tak różnych tekstów wydaje się bardzo pouczające.