Gabriel Garcia Marquez, noblista z 1982 roku
Wybitny pisarz kolumbijski, dziennikarz.
Gabriel Garcia Marquez do ósmego roku życia mieszka u dziadków. Po śmierci dziadka w 1935 roku przenosi się do rodziców do Barranquilli. Studiuje prawo w Bogocie.
Już w kolegium w Barranquilli zaczyna pisać dla szkolnej gazetki, później zakłada czasopismo Literatura. W czasie studiów w dodatku literackim El Espectador zostaje opublikowane pierwsze opowiadanie Garcii Marqueza Trzecia bieda. Tam też ukazują się kolejne opowiadania. Mieszka na zmianę w Barranquilli i Cartagenie, pracuje dla gazet, zakłada czasopisma Cronica, Comprimido.
W 1954 roku zostaje redaktorem w El Espectador. W 1955 roku zostaje wydana jego pierwsza powieść Szarańcza. W tym samym roku El Espectador wysyła Marqueza do Europy w charakterze korespondenta. Po powrocie pisarz mieszka w Caracas, żeni się z Mercedes Barchą.
Prowadzi bardzo aktywne życie, angażuje się politycznie i społecznie: po zwycięstwie rewolucji na Kubie zakłada w Bogocie biuro kubańskiej agencji prasowej; przez kilka miesięcy pracuje w Hawanie, potem w Nowym Jorku. Mieszka w Meksyku, w Barcelonie, znów w Meksyku, w Kolumbii.
Wspiera lewicową partię wenezuelską MAS, prowadzi publicystyczną walkę przeciw Pinochetowi w Chile, pisze reportaże polityczne, organizuje strajk literacki aż do upadku Pinocheta, zakłada fundację Habeas na rzecz obrony praw człowieka i więźniów politycznych, pisze o wojnie o Falklandy, popiera i dofinansowuje budowę Międzynarodowej Szkoły Filmowo-Telewizyjnej na Kubie.
W 1982 otrzymuje Literacką Nagrodę Nobla.
W 1991 reaguje nową kolumbijską konstytucję, rok później obejmuje kierownictwo programu informacyjnego w telewizji kolumbijskiej. W 2000 roku dowiaduje się, że jest chory na raka. Udaje mu się zatrzymać rozwój choroby i zaczyna pisać wspomnienia.
Zaliczany do przedstawicieli tzw. realizmu magicznego.
W swojej prozie stworzył fikcyjną osadę Macondo, która symbolizuje dzieje Ameryki Łacińskiej. Ukoronowaniem jego pisarstwa jest Sto lat samotności (1967, wydanie polskie 1974).
Najważniejsze powieści: Zła godzina (1961, wydanie polskie 1970), Nie ma kto pisać do pułkownika (1961, wydanie polskie 1978), Jesień patriarchy (1975, wydanie polskie 1980).