Labirynt Brunona Schulza

O Schulzu powinien pisać ktoś, kto podobnie jak on jest wybitnym erudytą i niepowtarzalnie używa słów, tak jak genialny malarz używa kolorów, fantazyjnie je mieszając. Autor postanowił mieszać kolory i malować w nieco inny sposób, ale próbuje to czynić równie interesująco co Schulz. Praca ta nie rości sobie pretensji do bycia naukową sensu stricto. Autor nie tylko nie ma takich kompetencji, ale również zamierzeń. Dlatego zerwał w niej z żargonem naukowym i jednocześnie skierował ją do umysłów, które mogą potraktować ten pomysł poważnie i zainteresować się okultyzmem (zwłaszcza dziełami Aleistera Crowleya), przyjrzeć się temu, czego jeszcze być może nie znają, czego się boją czy z czego szydzą. Praca ta nie służy żadnej ideologii. Gdyby tak było, dzieła Schulza byłyby tylko pretekstem, narzędziem, a jego słowa – wyrywane z kontekstu i wstawiane w inny kontekst. Czytelnik powinien zauważyć, że nie tylko takie sytuacje gwałtu na sztuce nie mają w niej miejsca, ale również przedstawiany koncept interpretacyjny
daje się bez trudu odczytywać z dzieł Schulza. Autor ma nadzieję, że jego labiryntowy tekst w jakiś sposób zainteresuje i być może zainspiruje nie tylko schulzologów.