Labirynt

Czy reżyser teatralny może być autorem dobrej prozy? Za dowód niech posłuży ta książka.
Jest to dziennik intymny i retrospektywny, który, według własnych słów autora wypączkował w opowiadania. Nie jest bowiem zapisem wydarzeń każdego dnia. Autor snuje na jego stronach barwną opowieść o przeszłości, bliższej i dalszej, której motywami są dzieciństwo, przyjaźń, podróże i śmierć.
Książka składa się z 11 utworów, z których część balansuje na granicy faktu i fikcji, a część jest zbiorem fabularyzowanych wspomnień z wczesnych lat życia autora. Powstawały one w latach dziewięćdziesiątych, w czasie wzmożonego zainteresowania artysty powieścią i możliwością jej interpretacji w teatrze, które zaowocowało cennymi inscenizacjami utworów dwudziestowiecznej literatury niemieckiej i austriackiej.
W tytułowym opowiadaniu Labirynt autor powraca do przechowywanych w pamięci wrażeń z dzieciństwa. Próbuje dzisiejszymi słowami wypowiedzieć tamtą dziecięcą kondycję i kreśli żywy, niezwykle zmysłowy obraz owego czasu i świata widzianego oczami dziecka.
Z kolei w utworze Izrael, diariuszowym zapisie swego pobytu w Tel-Awiwie, Lupa daje się poznać jako uważny i empatyczny obserwator ludzi i egzotycznego otoczenia. To, co widzi, skłania go do zdziwienia i zachwytu, bądź sarkazmu i ironii, a niekiedy autoironii, do rozmyślań, których tematem jest starość i samotność, ale także ludzka cielesność i płciowość.
Bardzo osobista proza wielkiego artysty.

"Spróbujmy nie opowiadać tylko tego, co było zawsze opowiadane. Sróbujmy schwycić to, co nigdy przy tych okazajch nie było dotknięte. Ciągle istnieje w nas tamto poczucie ciała, tamto poczucie myśli, tamto poczucie duszy... Inaczej czuło tamto ciało, inaczej odbierało dotknięcia... Jeśli uda mi się w trakcie tego pisania wziąć, wypożyczyć z głębi, z już właściwie zamkniętego archiwum tamto istnienie i dać mu się dotknąć przez świat - nie, nie tylko tamten z zamierzchłej przeszłości - tamto istnienie może i dzisiejszy dzień nagle zobaczyć".

Książka nominowana do nagrody Nike 2002.