Kossak. Nieznany

Postanowiłam napisać biografię Ojca, dlatego że nikt dotąd tego nie zrobił. Ojciec był człowiekiem spokojnym, któremu przyszło żyć w wyjątkowo niespokojnych czasach. Historia obeszła się z nim łaskawie, chociaż nie zachowała go w pamięci. Zbudował dom, który spłonął po ośmiu latach, posadził drzewo, które ścięto, a jedyne dziecko było córką. Jednak los mu sprzyjał: ożenił się z właściwą kobietą, miał kochającą rodzinę i przede wszystkim talent, który przez całe życie szlifował. Rysowanie było jego zawodem, sposobem spędzania wolnego czasu i konikiem. Malował, aby ocalić coś od zapomnienia. Sądzę, że był szczęśliwy i być może jest to dziedziczne. Teresa Kossak

Opowieść o ostatnim malarzu z rodu Kossaków jak patchwork uszyta jest z różnorodnych skrawków. Ze wspomnień Teresy Kossak, z fragmentów listów, anegdot. Nicią, która scala materię literacką, są prace plastyczne bohatera książki: rysunki i akwarele, studia postaci i zwierząt, rysunki przedstawiające sylwetki żołnierzy radzieckich i niemieckich, scenki rodzajowe z życia codziennego na Kresach i na ulicach uzdrowiska Ciechocinek. Nade wszystko zaś rysowane pewną, tyleż wyrazistą, co subtelną kreską, portrety koni – dowód na to, że był Kossakiem.