Kolor w kulturze

Kolorem ludzie posługują się intencjonalnie we wszystkich kulturach, a jednocześnie używają go w sposób bardzo zróżnicowany – zarówno w zakresie „palety” barw, jak i przypisywanych jej znaczeń oraz celów jej zastosowania. Kolor może więc znaleźć się w centrum debaty dotyczącej uniwersalizmu i różnorodności kulturowej. Dzięki niemu możemy odkrywać różnice istniejące między kulturami (np. kolor żałoby: w Polsce czerń, w Japonii biel; kolory tradycyjnych strojów: indygo Tuaregów, czerwień Masajów), ale też z przemian zachodzących w obrębie jednej kultury. Za pomocą koloru próbujemy również charakteryzować pewne zjawiska w kulturze, a nawet całe kultury (np. „czarna msza”, „czarne koszule”, „białe kołnierzyki”, „białe plamy w historii”, „pomarańczowa rewolucja”, „green peace”, rasa żółta, rasa biała, kultura „czarnej Afryki”, szarzyzna epoki PRL-u czy „think pink” jako synonim kultury amerykańskiej). Książka ta w całości poświęcona jest analizie funkcji i znaczeń kolorów występujących w różnych sferach życia
kulturowego (od tekstów autorów łacińskich poprzez średniowieczne kodeksy iluminowane aż po sztuki teatralne Bergmana, filmy Kieślowskiego czy debaty telewizyjne oraz widowiska sportowe i młodzieżowe subkultury). Książka podzielona została na pięć dużych rozdziałów: I. Kolor w słowie II. Kolor w obrazie III. Kolor w teatrze i w filmie IV. Kolor w mediach i przestrzeni publicznej V. Kolor a tożsamość indywidualna i zbiorowa. Publikację otwierają więc refleksje nad znaczeniem słowa „kolor”, zamykają zaś rozważania dotyczące koloru jako takiego i roli, jaką spełnia on w rzeczywistości społecznej. Znaleźć możemy tutaj zatem szeroki wachlarz zagadnień – począwszy od kwestii etymologicznych związanych z kolorami, a skończywszy na ich funkcjach perswazyjnych i marketingowych.