Knut Hamsun

Prozaik norweski, laureat Nagrody Nobla 1920.

Od dziewiętnastnego roku życia zmuszony był pracować zarobkowo. Dwukrotnie (1882-1884, 1886-1888) wyjeżdżał "za chlebem" do USA.

Po powrocie do Europy i ukazaniu się powieści Głód (1890, Sult) zyskał miano wielkiego pisarza. Książka ta, a także powieści: Misteria (1892, Mysterier), Pan (1894), Wiktoria (1898, Victoria) i Under oststjernen (1907, Pod jesienną gwiazdą), składają się na impresjonistyczno-psychologiczny nurt jego twórczości.

Typowe jej wyznaczniki to subiektywizm, liryzm, narracja pierwszoosobowa, zachłyśnięcie się naturą i szczególny typ bohatera - włóczęgi i marzyciela.

Po 1910 roku w jego prozie zaczęły dominować realizm i obiektywizm, pojawiły się elementy krytyki społecznej. Ten nurt reprezentują Born av tiden (1913, Dziecię swojego czasu), Segelfoss by (1915, Miasto Segelfoss), Błogosławieństwo ziemi (1917, Markens grode).

W trzeciej fazie jego twórczości oba nurty połączyły się, czego dobitnym przykładem mogą być powieści: Włóczęgi (1927, Landstrykere), August Powsinoga (1930, August), A życie toczy się dalej (1933, Men livet lever) oraz Ringen sluttet (1936, Zamknięty krąg).

Fascynacja filozofią Nietzschego, marzenia o patriarchacie i niczym nieuzasadniona nienawiść do Anglii skłoniły go do publicznego opowiedzenia się po stronie niemieckiego okupanta i nacjonalistycznej partii Quislinga.

Za kolaborację był sądzony i w 1947 skazany na wysoką grzywnę. W 1948 wydał Na zarośniętych ścieżkach (Pa gjenngrodde stier), dziennik, w którym podjął obronę swojej postawy.

Na język polski prozę tumaczyli m.in. W. Berent, Cz. Kędzierski, F. Mirandola, A. Marciniakówna, L. Staff.