Klara

Życie Klary toczy się w rytm okolicznościowych wydarzeń i świąt: Noc Muzeów, Dzień Matki, Dzień Niepodległości, Dzień Flagi (podczas którego leży… owinięta flagą), sylwestry. Tyle, że świętem nie jest jej własne życie. Bo Klara nie radzi sobie z samotnością. Tak bardzo nie chce być sama, że w nieskończoność daje się zwodzić Aleksowi – w gruncie rzeczy pospolitemu dziwkarzowi – który obiecuje jej, że wreszcie rozwiedzie się z żoną i zwiąże z nią na stałe. Tak bardzo nie chce, że umawia się z facetami, gdy tylko nadarzy się okazja: z Jankiem, z Mirkiem-adwokatem, z Niemcem Malte (Jesteś taki oczytany. Taki cudownie depresyjny, że…). Klara tak bardzo nie chce być sama, że gdy spędza czas z Wronką, swą najlepszą przyjaciółką, popijając, co się da, też myśli w sumie tylko o miłości. I cóż się dziwić: Klara nie młodnieje, powoli dobiega czterdziestki.

– Mamo, ale to naprawdę nic nie szkodzi, że nie mam dzieci? Że nie mam męża, mamo? Że nie mam rodziny, że… – pyta rozpaczliwie matkę, panią Alę z Kutna, z którą za chwilę znów pokłóci się na amen, osobiście albo przez telefon. No bo czyż matka nie jest źródłem całego zła?

A świat wokół, pełen lęków, kłamstw, paranoi i hipokryzji, nie sprzyja – ani życiu w ogóle, ani tym bardziej wielkim uczuciom. No chyba, że gejowskim. Jej kolega Piotr – radiolog – szaleje ze szczęścia: Zakochałem się… W koledze z pracy… Anestezjolog. II stopień specjalizacji…

Nagromadzenie wypadków, przypadków, chwilowych szczęść, nieszczęść, depresji i nadziei sprawia, że mamy nieodparte poczucie, iż jesteśmy świadkami czegoś, co sami doskonale znamy, nierzadko z autopsji. Inteligencja, zmysł obserwacji, ironia, sarkazm i czarny humor autorki zmieniają ów „spektakl życia” – w teatr absurdu, przypominający chwilami sztuki Ionesco. Prawda o naszym życiu, miałkości naszych słów i gestów, nieumiejętności porozumienia się i zdefiniowania samych siebie, błyskotliwie przedstawiona za pomocą sytuacji-kalek, gry sensów (często wyrafinowanie literackich), zabawy (pieprznym) językiem i ciekawych zabiegów formalnych robi sugestywne wrażenie.