Kiedy mieszkam w drodze

Wiesław Sterniczuk rzeczywiście „mieszka w drodze”. To dla poety sytuacja elementarna, bezcenna. Mija wraz z drogą, podąża nią (i z „nią”), jest śladem, obrazem, aż w końcu droga odbywa się w nim. Wtedy może powtórzyć spokojnie „nie brak mi niczego”. Wtedy mu wierzymy.