Kazimierz Wierzyński

Poeta apologetą młodości, swobody, niezależności.

Kwiat jest pogodny, a człowiek jeste pełnym fantazji dzieckiem, dzieckiem miasta, akceptującym to swoje miasto w pełni. Witalizm - pochwała życia to w ogóle znamię tamtych lat, ale Wierzyński wcielił ją najpełniej.

Świat jest zabawą i wiersz jest zabawą. Radość ciała, walki, walki, zwycięstwa zaowocowała w najgłośniejszym, już na skalę międzynarodową, tomie poety - w "Laurze olimpijskim" (1927), wierszach o tematyce sportowej nagrodzonych złotym medalem na olimpiadzie w Amsterdamie - zresztą najsłuszniej - i przełożonych chyba na wszystkie języki świata.

Sukcesy swoje zawdzięczał Wierzyński poczuciu aktualności, materii współczesnej, zastosowaniu języka potocznego, no i temu, że jako poeta nie był wieszczem czy prorokiem, ale człowiekiem najzwyczajniejszym. Nie on tylko, to prawda, zszedł z mglistych wysokości, lecz u niego dokonało się to najkonsekwentniej.

Powojenne wiersz Kazimierza Wierzyńskiego, który podobnie jak Lechoń znalazł się w Stanach Zjednoczonych, poznajemy z jego prozy.

Po upadku nadzieji na taką Polskę, jakiej się spodziewano, Wierzyński przechodzi bardzo ciężki kryzys, z którego wychodzi pisząc książkę o Chopinie ("Życie Chopina"), która notabene przyniosła mu w Ameryce rozgłos i jakie takie utrzymanie.

W jego późniejszej twórczości widać wielkie wyciszenie i uproszczenie (niekiedy bardzo kunsztowne).