Kazimiera Iłłakowiczówna

Nie tak łatwo orzec do jakiej epoki należy twórczość Kazimiery Iłłakiewicówny. Większość z trzydziestu tomów powstała w dwudziestoleciu międzywojennym, był to też okres dla niej pod wieloma względami najłaskawszy.

Wywodziła się z rodziny wileńskiej i to przesłynnej, bo Zanów. Do pierwszej wojny światowej zdążyła studiować w Petersburgu, Krakowie i Oksfordzie, a w latach międzywojennych była aż do 1035 roku osobistym sekretarzem Józefa Piłsudskiego.

Sam wykaz motywów jej twórczości zająłby miejsca niemało. Pewne jest, że ceniła sobie modernistyczne piękności. Ale było w tym coś jeszcze - głębokie zatopienie w historii, w mitach polskich i litewskich, w legendzie pejzażu polnego i leśnego. Baśniowość pozostała cechą jej poezji aż do ostatnich tomów.

Po wojnie Iłłakowiczówna osiadła w Poznaniu, gdzie była traktowana z największą rewerencją.