Karpatianie 6. Mroczny płomień

Byli panami mroku i przez całą wieczność poszukiwali przeznaczonych im pań światła...

„Zawsze trzeba zapłacić jakąś cenę…” ostrzegł ją Darios, kiedy zgodziła się przyłączyć do jego wędrownego zespołu muzycznego. Wpatrzona jak zahipnotyzowana w jego usta, bezlitosne niczym cięcie noża, w kamiennie rysy i bezduszne oczy, Tempest boi się zapytać, jaka to cena.

Lecz wydaje się, że tylko Darios ją rozumie. Tylko on czyta w jej myślach i rozpoznaje jej niezwykły dar - od chwili gdy po raz pierwszy zamknął ją w ramionach i rzucił na nią swój czar. Głęboko w duszy Tempest czuje, że ów mroczny Karpatianin jest jej przeznaczony. Że musi przyjąć aksamitną pieszczotę jego ciała, poddać się żarowi palącemu jej skórę i poznać rozkosz, jakiej nawet sobie nie wyobrażała...

Lecz czy jego pocałunek to obietnica miłości, czy zapowiedź niebezpieczeństwa?