Kapuściaki To My!

"- Małgosiu! - zawołał. - Jest! Tutaj!
- Gdzie?
- W tej kupie liści! Pod jabłonką! Rusza się!
Małgosia przykucnęła.
- Naprawdę rusza się. Co to może być?!
Dziadek Feliks, kiedy zobaczył ogromne dzieci, trochę się przestraszył. Ale był bardzo dumny i mimo strachu nie mógł pozwolić na to, żeby go ktoś lekceważył, nawet taki olbrzym, jak Małgosia. Spojrzał więc w górę i powiedział:
- Nie co, tylko kto, moje dziecko. Kapuściaka nie widziałeś, czy jak?
Piotruś wytrzeszczył oczy.
- O rany! Mówi! To mówi, Małgosiu!!!
- Ile razy mam powtarzać - powiedział z godnością dziadzio - że nie "to", tylko na przykład "ten pan" albo Kapuściak, albo po prostu dziadek Feliks, bardzo mi przyjemme...
- Piotruś Kwiatkowski, bardzo mi miło - przedstawił się wobec tego Piotrek.
- Małgorzata Krystyna Anna Kwiatkowska, szalenie mi...
- No już dobrze, dobrze - skinął głową dziadek - mogę uznać, że jesteśmy sobie przedstawieni. W szyscy są tu nadzwyczaj dobrze wychowani, gdyby jeszcze tak ktoś pomyślał, żeby mnie wyciągnąć z tej obrzydliwej, mokrej sterty i poczęstować czymś ciepłym, to...
- Ależ oczywiście Kapuściaku - powiedziała Małgosia - to znaczy, proszę pana... to znaczy dziadziu Feliksie".