Kapłan i fryzjer

Autor czyta utwory Georga Büchnera, Witolda Gombrowicza, Mirona Biatoszewskiego i Helmuta Kajzara w bezpośrednim odniesieniu do przemian, które zaszły w teatrze XX wieku, znaczonych nazwiskami Artauda, Kantora, Grotowskiego, Brooka czy Nekrošiusa. Motywem przewodnim książki jest obecny w teatrze zmysłowy fenomen dotyku, a wraz z nim dramat jego niewidzialności. Kolejne rozdziały zdają relację z różnych prób przełamania tego impasu. Teatr wedle przeprowadzonych w książce analiz jest wydarzeniem z pogranicza cielesności i materii. Dzieje się na powierzchni, po przeciwnej stronie ducha, głębi, sensu, w przestrzeni codziennego „krzątactwa”, gdzie cielesna materia teatru uwolniona od metafizycznego piętna staje się fetyszem, a aktor, kapłan i fryzjer wymieniają się rolami.