Jusuf i Zeliha

Wątek Jusufa i Zelihy jest, obok wątków Lejli i Medżnuna oraz Hüsrewa i Szirin, jednym z najpopularniejszych w literaturach Bliskiego i Środkowego Wschodu oraz Indii za panowania Wielkich Mogołów. Tę opowieść nazwano "najpiękniejszą z opowieści". Jej autor, Szejjad Hamza, (Szejjadami określano wędrownych derwiszów, jakich wielu przemierzało Anatolię, propagując idee sufizmu wśród mieszkańców miasteczek i osiedli, w skupiskach koczowników i przygranicznych wojowników - gazich) żył prawdopodobnie w I. połowie XIV w. Jego poetycka opowieść jest najstarszą turecką wersją historii Jusufa i Zelihy. Była zapewne przeznaczona do recytowania przez opowiadaczy - meddahów, Kopia rękopisu poematu, na podstawie którego dokonano polskiego tłumaczenia, pochodzi z 1448 roku.

Prezentowane tutaj polskie tłumaczenie wybitnej znawczyni tureckiej poezji, Małgorzaty Łabęckiej-Koecherowej, w pełni oddaje, tak trudne do przekazania w przekładzie, wszystkie uroki prostego i jędrnego języka poematu, opowiadającego bardzo swojsko, niemal w stylu ludowej opowieści, historię Józefa. Tłumaczka starała się zachować jak najwięcej tureckich powiedzeń, zwrotów, i sentencji. Warto też zaznaczyć, że utwór nie był dotychczas tłumaczony na języki europejskie.