Juliusz Słowacki

Poeta, dramatopisarz. Jeden z najwybitniejszych twórców romantycznych, nazywany - obok A. Mickiewicza i Z. Krasińskiego - "wieszczem".

Ojciec Słowackiego zmarł, gdy chłopiec miał 5 lat, wychowywała go więc matka, Salomea z Januszewskich - od 1818 roku żona dra A. Becu (sportretowanego jako Doktor przez Mickiewicza w III części Dziadów). Dzięki matce poznał Mickiewicza i Lelewela. W młodości był nieszczęśliwie zakochany w Ludwice Śniadeckiej. Ukończył studia prawnicze i w 1829 roku wyjechał do Warszawy, gdzie miał miejsce jego literacki debiut w 1830 roku. W 1831 roku wyjeżdża wpierw do Londynu, a stamtąd do Paryża, gdzie osiada i skazuje się na emigrację. Tu wydaje dwutomowe Poezje, które nie zyskały uznania krytyki, a niepochlebnie wyraził się o nich sam Mickiewicz. Najprawdopodobniej osobista uraza do Mickiewicza (wzmocniona jeszcze opublikowaniem III cz. Dziadów) skłoniła go do opuszczenia Paryża i wyjazdu do Genewy. Tu publikuje Kordiana. W marcu 1936 roku wyrusza w podróż do Grecji, Egiptu i Palestyny - podczas niej pisze poemat Anhelli i zaczyna pisać nigdy nie skończoną Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu. W grudniu 1838
roku powraca do Paryża. Znowuż nie doceniony przez krytykę pisze Beniowskiego, w którym polemizuje ze swoimi przeciwnikami i Mickiewiczem. Obrażony przez Beniowskiego poczuł się krytyk S. Roplewski, który wyzwał nawet Słowackiego na pojedynek, do którego jednak nie doszło (Roplewski się nie stawił). W 1842 roku Słowacki spotyka Towiańskiego i na krótko angażuje się w Koło Sprawy Bożej. To spotkanie stało się impulsem dla mistycznej przemiany w twórczości poety. W 1848 roku na wieść o wybuchu powstania w Wielkopolsce wyruszył do kraju. Dotarł do Poznania, gdzie próbował zaangażować się w ruch powstaniowy, jednak szybko zmuszony został do wyjazdu. Zmarł w Paryżu 3 kwietnia 1849 roku. Jego prochy powróciły do ojczyzny dopiero w 1927 roku i spoczęły w Katedrze Wawelskiej w Krakowie.

Debiutował anonimowo 1830 roku w Melitele powieścią poetycką Hugo. Dwa lata później opublikował tom 1 i 2 Poezji, gdzie znalazły się powieści poetyckie: Żmija, Jan Bielecki, Hugo, Mnich, Arab, tragedie Mindowe oraz Maria Stuart. Tom 3 Poezji (1833) zawierał m.in.: powieść poetycką Lambro, poemat Godzina myśli i liryki pisane w czasie powstania listopadowego.

Do wielkich dramatów Słowackiego zaliczają się: Kordian (1834), Horsztyński (1835, wydanie pośmiertne 1866), _ Balladyna(1839), _Fantazy (wydany 1866), Mazepa i Lilla Weneda (1840), Ksiądz Marek (1843), Sen srebrny Salomei (1844), Zawisza Czarny (1844-1845, wydany 1908), Samuel Zborowski (powstał zapewne 1845, wydanie całości 1903), parafraza Księcia niezłomnego P. Calderona (1844).

Poematy: Anhelli (1838), Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle(wydane anonimowo 1839), Ojciec zadżumionych i Wacław zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. Trzy poema (1839). Nie ukończony poemat dygresyjny Beniowski (pieśń 1-5, 1841, pieśń 6-10 w tomie 2 Pism pośmiertnych, 1866).