Józef Łoziński

Łoziński Józef, ur. 1945 w Coburgu (Niemcy), prozaik. Debiutował w 1970 opowiadaniem Galopada w "Itd" (nr 17); autor powieści Chłopacka wysokość (1972), Paroksyzm (1976), Pantokrator (1979), Za zimny wiatr na moją wełnę (1981), Martwa natura (1981), Apogeum (1981) w których m.in. pokazywał konflikty kulturowe mieszkańców miast i wsi, początkowo koncentrując się na socjologicznej genezie tego konfliktu, z czasem przenosząc uwagę na problem władzy zdobywanej poprzez słowa i dostęp do "wysokich", choć czasem pustych, a przez to podatnych na różne manipulacje, kodów kultury. W powieściach o polskim przełomie politycznym lat 80. (Sceny myśliwskie z Dolnego Śląska 1985, Statek na Hel 1988) utożsamiał rację opozycji z manipulacjami inteligentów. Ponadto autor zbioru nowel Złote góry i inne opowiadania (1982), powieści historycznej poświęconej postaci św. Pawła Paulo Apostolo Mart. (1986), opowieści Poszukiwany Zdzisław Najmrodzki (1991), słuchowisk radiowych i scenariuszy. Drukował w "Nowym Wyrazie" (1972-79) oraz
w "Kulturze" (1979-81). Otrzymał nagrody im. W. Macha (1972), im. S. Piętaka, Funduszu Literatury (1989).