Jestem klonem!

W debacie toczącej się wokół możliwości sklonowania człowieka powieść Fontany jest niezwykłym głosem, ponieważ Autor pozwolił mówić klonowi, a nam dał możliwość wysłuchania jego oskarżenia.

Zbliża się rok 2032. Beniamin Lercher — bardzo zdolny, cokolwiek nieśmiały piętnastolatek — odkrywa swoje niesłychane podobieństwo do starszego brata, Kastora, który zmarł przed jego narodzeniem. Stopniowo poznaje wstrząsającą prawdę o własnym przyjściu na świat. Świadectwem jego przeżyć są notatki pisane na marginesie pamiętnika Kastora.

Taka jest treść drugiej części książki. Pierwsza — zawiera opowiadanie o tym, jak doszło do tragicznej śmierci Kastora i jak przyszedł na świat Beniamin.

W tej powieści czytelnik nie znajdzie suchej argumentacji moralnej, ale zostanie zanurzony w centrum ludzkiego dramatu — dramatu Lercherów, którzy utracili syna i dramatu Beniamina, który odważnie szuka odpowiedzi na pytanie o to, kim jest.

Fontana umiejętnie przeplata opowiadanie o losach bohaterów z narracją pamiętnikarską i uczniowskim wypracowaniem. Ukazuje bogactwo i złożoność życia nastolatka, w którym pojawiają się problemy z akceptacją w grupie, inicjacja seksualna, narkotyki, okultyzm... Nie broni się przed ukazywaniem tego, co nadprzyrodzone w człowieku, ale nie ulega pokusie dawania łatwych odpowiedzi na najważniejsze pytania ludzkości. Osadza główny problem w szerszym kontekście zagadnień bioetycznych i cywilizacyjnych.

Dzięki głębokim odwołaniom do dziedzictwa Biblii i Antyku Jestem klonem! nabiera uniwersalnego charakteru greckich tragedii. Tajemnicze zakończenie powieści sprawia, budzi w czytelniku pragnienie samodzielnego szukania odpowiedzi na najważniejsze pytania naszej cywilizacji w XXI wieku.