Jestem baba

To jest poezja prawdziwa! Nie jakieś tam stęsknione miauczenie czy kwilenie słabej, samotnej kobiety. W wierszach Anny Świrszczyńskiej kobieta ma ciało, które bywa i piękne, i brzydkie, niesie ból, ale i rozkosz, jest młode, a potem jest też stare. Świrszczyńska w swych prostych, jasnych wierszach nie bała się pisać o seksie, o orgazmie bez eufemizmów. Bohaterka tej poezji jest odważna, bezkompromisowa, silna, wygrywa lub przegrywa, pozostając wciąż jednak w stanie walki z mężczyzną, którego ocenia surowo, nieraz z pogardą, bywa, że i z humorem. To, że potrafi mocno kochać, wynika również z jej siły. Wszystko bez zasłon, upiększeń, bez zakłamania i fałszywego wstydu. Tak jak jest naprawdę. Dlatego Czesław Miłosz mógł o Annie Świrszczyńskiej napisać: "Powinna być zaliczana do największych indywidualności poetyckich w dziejach całej polskiej literatury."