Jerzy Giedroyc

Publicysta, redaktor, wydawca. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1929-1937 redaktor "Buntu Młodych", przekształconego w "Politykę" (1937-1939).
Urzędnik Ministerstwa Rolnictwa i Ministerstwa Handlu (1929-1935). W latach 1939-1940 sekretarz ambasadora RP w Bukareszcie, potem kierownik wydziału polskiego przy poselstwie chilijskim. W 1941 r. przebywał w Turcji, a następnie w Palestynie, gdzie został żołnierzem Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Walczył pod Tobrukiem. Był kierownikiem Wydziału Czasopism i Wydawnictw Wojskowych przy II Korpusie na Bliskim Wschodzie gen. Andersa (Armia Polska na Wschodzie).
Rok 1945 spędził w Londynie, jako kierownik działu kontynentalnego Ministerstwa Informacji rządu emigracyjnego. W 1946 r. założył w Rzymie Instytut Literacki. Pierwszą ksiażką oddaną do druku w ramach Instytutu Literackiego były wydane tego samego roku "Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa" A. Mickiewicza. Słowo wstępne napisał Gustaw Herling-Grudziński. Od 1947 r. wydawał w Paryżu miesięcznik "Kultura", a także Zeszyty Historyczne i Bibliotekę Kultury. Publikował niewiele, rzadko podpisując swoim nazwiskiem. Interesowała go szczególnie polityka wschodnia.
Po upadku PRL odmówił złożenia wizyty w kraju, krytycznie nastawiony do zmian w III Rzeczpospolitej. W 1997 r. otrzymał honorowe obywatelstwo Litwy. 15 V 1998 prezydent Litwy Valdas Adamkus uhonorował J. Giedroycia Medalem Wielkiego Księcia Litwy Giedymina Pierwszego Stopnia (najwyższym litewskim odznaczeniem) "za nieustające wysiłki w podnoszeniu prestiżu Litwy" i "za specjalne zasługi dla kultury litewskiej". W 1999 r. otrzymał nagrodę Złotego Berła.